Lalka, tom pierwszy

Оглавление

Болеслав Прус. Lalka, tom pierwszy

Tom I

I. Jak wygląda firma J. Mincel i S. Wokulski przez szkło butelek?

II. Rządy starego subiekta

III. Pamiętnik starego subiekta

IV. Powrót

V. Demokratyzacja pana i marzenia panny z towarzystwa

VI. W jaki sposób nowi ludzie ukazują się nad starymi horyzontami

VII. Gołąb wychodzi na spotkanie węża

VIII. Medytacje

IX. Kładki, na których spotykają się ludzie różnych światów

X. Pamiętnik starego subiekta

XI. Stare marzenia i nowe znajomości

XII. Wędrówki za cudzymi interesami

XIII. Wielkopańskie zabawy

XIV. Dziewicze marzenia

XV. W jaki sposób duszę ludzką szarpie namiętność, a w jaki rozsądek

XVI. „Ona” – „on” – i ci inni

XVII. Kiełkowanie rozmaitych zasiewów i złudzeń

XVIII. Zdumienia, przywidzenia i obserwacje starego subiekta

XIX. Pierwsze ostrzeżenie

XX. Pamiętnik starego subiekta

Отрывок из книги

W początkach roku 1878, kiedy świat polityczny zajmował się pokojem san-stefańskim1, wyborem nowego papieża2 albo szansami europejskiej wojny3, warszawscy kupcy tudzież inteligencja pewnej okolicy Krakowskiego Przedmieścia4 niemniej gorąco interesowała się przyszłością galanteryjnego sklepu pod firmą J. Mincel i S. Wokulski.

W renomowanej jadłodajni, gdzie na wieczorną przekąskę zbierali się właściciele składów bielizny i składów win, fabrykanci powozów i kapeluszy, poważni ojcowie rodzin, utrzymujący się z własnych funduszów, i posiadacze kamienic bez zajęcia, równie dużo mówiono o uzbrojeniach Anglii5, jak o firmie J. Mincel i S. Wokulski. Zatopieni w kłębach dymu cygar i pochyleni nad butelkami z ciemnego szkła obywatele tej dzielnicy, jedni zakładali się o wygranę lub przegranę Anglii, drudzy o bankructwo Wokulskiego; jedni nazywali geniuszem Bismarcka6, drudzy – awanturnikiem Wokulskiego; jedni krytykowali postępowanie prezydenta MacMahona7, inni twierdzili, że Wokulski jest zdecydowanym wariatem, jeżeli nie czymś gorszym…

.....

Przez kilka lat po śmierci stryja synowcy prowadzili wspólnie sklep na Podwalu i dopiero około 1850 roku podzielili się w ten sposób, że Franc został na miejscu z towarami kolonialnymi, a Jan z galanterią i mydłem przeniósł się na Krakowskie, do lokalu, który zajmujemy obecnie. W kilka lat później Jan ożenił się z piękną Małgorzatą Pfeifer, ona zaś (niech spoczywa w spokoju) zostawszy wdową oddała rękę swoją Stasiowi Wokulskiemu, który tym sposobem odziedziczył interes prowadzony przez dwa pokolenia Minclów.

Matka naszego pryncypała żyła jeszcze długi czas; kiedy w roku 1853 wróciłem z zagranicy, zastałem ją w najlepszym zdrowiu. Zawsze schodziła rano do sklepu i zawsze mówiła:

.....