Imperium Osmańskie 1300-1650

Отрывок из книги

Spis treści

Okładka

.....

Źródła XIV-wieczne sugerują, że Murad sam siebie skromnie nazywał emirem, nie używając słowa „sułtan”. Emirat, który założył na bazie posiadłości odziedziczonych po Orchanie, składał się z federacji panów podlegających osmańskiej zwierzchności. Jego dziedzictwo obejmowało okolice Bursy w Anatolii, i to one oraz ziemie w Tracji wokół Adrianopola przypuszczalnie podlegały bezpośrednio władzy Murada lub jego namiestników. Kiedy Bajazyd ożenił się z księżniczką Germiyanu (1375–1376), pod jego rządy prawdopodobnie dostała się znaczna część osmańskiej Anatolii. Polityczna władza na Bałkanach w dużym stopniu znajdowała się w rękach pogranicznych wodzów. Byli oni tureckiego pochodzenia, jak Evrenos w Macedonii, lub nawróconymi na islam chrześcijanami, tak jak ród Mihaloğlu (Michalzade) w północno-wschodniej Bułgarii. Ponadto wielu chrześcijańskich dynastów na Półwyspie Bałkańskim, takich jak Esau Buondelmonti w Joaninie, Jerzy Stracimirović w Zecie czy Iwanko w Bułgarii, oraz cesarz bizantyjski i jego syn Teodor w Mistrze było wasalami Murada. Oddawali mu trybut i dostarczali oddziały zbrojne, a w zamian otrzymywali wsparcie przeciwko własnym wrogom. Imperium Osmańskie będzie zachowywać podobną strukturę polityczną jeszcze po 1450 roku.

Według wszelkiego prawdopodobieństwa wieści o śmierci Murada na Kosowym Polu dotarły do Anatolii miesiąc po bitwie i zachęciły sąsiadów do przejęcia osmańskich ziem. Współczesne wydarzeniom źródło wspomina, że Alaeddin z Karamanu odzyskał Beyşehir, a władca Germiyanu również próbował odebrać utracone wcześniej ziemie. Odpowiedź Bajazyda nadeszła na początku 1390 roku. W marcu podbił on trzy księstwa na egejskim wybrzeżu Anatolii: Saruhan, Aydın i Menteşe, ponownie zajął Beyşehir, i w tej samej lub późniejszej kampanii zawładnął ziemiami należącymi do Germiyanu. Akcja ta rozszerzyła co prawda jego posiadłości, ale nie zapewniła pokoju. W trakcie walk jeden z anatolijskich wasali Bajazyda, Sulejman Pasza z Kastamonu, wypowiedział mu posłuszeństwo i stał się wasalem Burhan ad-Dina, władcy znacznej części środkowej Anatolii. Następna wyprawa Bajazyda była zatem skierowana przeciw Sulejmanowi Paszy. Zbuntowanego wasala czekała egzekucja (1391), a Bajazyd zawładnął jego ziemiami. Następnie podążył na wschód przeciw Burhan ad-Dinowi, wzmacniając swoje siły o oddziały panów z północnej Anatolii. Poniósł porażkę pod Çorumlu, ale zapewne nie była ona zbyt dotkliwa, skoro nie powstrzymała jego dalszego marszu. Jednak w grudniu warunki pogodowe, ukształtowanie terenu i wydarzenia w Europie zmusiły Bajazyda do powrotu na zachód. W trakcie kampanii przyłączył do swoich ziem Kastamonu i być może narzucił zwierzchność panom i lokalnym wodzom z północnej Anatolii. Armia, którą prowadził, bardzo się różniła od wojsk pierwszych dwóch władców osmańskich. Teraz towarzyszył mu wasal – cesarz Manuel II Paleolog, z kontyngentem oddziałów bizantyjskich, a także – według świadectwa Manuela – wojska serbskie, bułgarskie i albańskie15.

.....