Felix Baumgartner. Szturmując niebo

Отрывок из книги

Tę książkę dedykuję wszystkim matkom tego świata – Wasza bezwarunkowa miłość i oddanie dzieciom jest przykładem miłości bezgranicznej. Bez Was nie bylibyśmy tam, gdzie dziś jesteśmy.

Będę musiał wytrzymać pięć godzin w kombinezonie i pokazać ekspertom z Air Force, że potrafię. A ja doskonale wiem, że nie potrafię…

.....

Dwa lata oszukiwałem siebie i mój zespół. Zawsze starałem się, żebym był w kombinezonie jak najkrócej. Oczywiście lepiej by było, gdybym spędzał w nim więcej czasu, gdybym sam się do tego zmusił: dziś będę w nim godzinę, choć oficjalnie powinienem być tylko 30 minut. Jednak gnało mnie coś w drugą stronę, wymyślałem preteksty, by jak najszybciej wydostać się z kombinezonu. Zespół niczego się nie domyślał. Wychodzili z założenia, że gdyby był jakiś problem z kombinezonem, to pojawiłby się już w pierwszych pięciu minutach. Ze mną było jednak inaczej. Nie czułem się szczególnie komfortowo, ale początkowo przez dziesięć minut dało się wytrzymać. Pierwszy raz nie trwał o wiele dłużej. Potem zaś wymyślałem różne sztuczki typu: „Mogę na chwilę otworzyć wizjer, żeby lepiej nam się rozmawiało?”. Najgorszym momentem był ten, gdy zamykali hełm. Wtedy zostajesz we własnym świecie w tym kombinezonie. Z otwartym wizjerem nie tkwisz w takim zamknięciu. Myślałem, że przyjdzie taki dzień, kiedy założę kombinezon i powiem sobie: „Okej, jest dobrze”. Niestety, taki dzień nigdy nie nadszedł…

I tak pakuję rzeczy po bezsennej nocy w Santa Monica, zamykam pokój i myślę: „Zostawiasz teraz wszystko, na co pracowałeś latami”. Pośrednio przygotowywałem się do tego projektu przez 25 lat. Każdy skok był jednym z elementów większej całości. Wsiadam do samochodu. Zapewne jechałem już tędy z 50 razy na lotnisko, ale tym razem jest tak, jakby czas się zatrzymał – jadę jak w transie. Inaczej odbieram światła nocy. Lecę do domu, wszystko zostawiam za sobą. Nie mogę się cofnąć, muszę złapać trochę oddechu bez względu na to, co tym wywołam. Muszę teraz pomyśleć o sobie.

.....