Totti. Kapitan. Autobiografia

Отрывок из книги

Dla Ilary, Fiorelli, Chanel i Isabel,

moich kobiet.

.....

W ciągu mojej kariery powtarzano mi wiele razy, że dostałem od losu pocałunek na szczęście. Moja mama, kiedy pozna kogoś bliżej, opowiada jednak o innym pocałunku, i muszę powiedzieć, że nawet mi byłoby trudno w to uwierzyć, gdyby jej słów nie potwierdzała pewna fotografia. Historia sięga czasów mojej pierwszej klasy, kiedy cała szkoła została przyjęta na papieskiej audiencji w Watykanie w słynnej Auli Pawła VI. Przepychając się i torując sobie drogę łokciami, mama zajmuje miejsce przy barierkach, gdzie może być pewna, że znajdzie się o krok od Jana Pawła II. Kiedy papież pojawia się na początku drogi, która doprowadzi go prosto do niej, mama bierze mnie na ręce. Jestem ubrany w dres tak żółty, że wygląda jak koszulka reprezentacji Watykanu, a do tego jestem blondynkiem. Wyglądam jak prawdziwy, mały aniołek. Przechodząc, papież głaszcze dzieci ukryte w ramionach mam i dotyka delikatnie także moich włosów. To dla mnie naprawdę coś! Odchodzi kawałek, a potem niespodziewanie się zatrzymuje. Zamiera także mama, która miała mnie właśnie postawić na ziemię. Jan Paweł II odwraca się, cofa o dwa kroki, pochyla i całuje mnie w czoło. Nie wiem, jak jej się to udaje, ale mama na szczęście nie mdleje z wrażenia, a ja nie ląduję na posadzce. Przyjaciółka, która jej towarzyszy, zaczyna krzyczeć: „Fiorella! Papież wybrał Francesco! Wrócił, żeby go pocałować!”, a gdy wśród mam dzieciaków z mojej klasy wybucha zamieszanie, ktoś zwija jej portfel z torebki. Uwaga wszystkich skupia się natychmiast na kradzieży, która zostaje błyskawicznie odkryta. I bardzo dobrze, ponieważ ten pocałunek w czoło od papieża był dla mamy prawdziwym szokiem. Nawet dziś, kiedy wracamy do tego tematu, ona podtrzymuje tezę, że w tym dniu stałem się w jakiś sposób Wybrańcem, jak w Ameryce mówi się na LeBrona Jamesa. Moja kariera miałaby tego dowodzić. To rzeczywiście sugestywna historia, a potwierdza ją zdjęcie zrobione właśnie w tamtej chwili, ale Pan ma ważniejsze rzeczy do roboty niż rozdzielanie piłkarskiego talentu. Jan Paweł II pocałował mnie w czoło, bo byłem blondynem i miałem piękny, żółty dres. Koniec historii.

W kaczuszki szybko staję się niepokonany. Prawie nigdy nie psuję strzału. Żeby zabawa miała sens, musimy dzielić się na drużyny tak, by w mojej było coraz mniej osób. Żebym musiał nie tylko myśleć o trafianiu w cele, ale też o poprawianiu błędów kolegów. Nadal jednak wygrywam, eliminując moich, zanim dojdą do połowy drogi, a potem zajmując się pozostałymi. Tajemnicą sukcesu są dwa czynniki. Pierwszy to ostry strzał: piłka styka się z podbiciem stopy ledwie przez ułamek sekundy, a potem szybko porusza się po prostym torze. Cel nie ma czasu na unik, choćby nawet bardzo się starał. Strzeliłem taką bramkę Interowi kilka lat temu na San Siro po podaniu Gervinho: szybki, prosty strzał tuż przy słupku z linii pola karnego. Jeden z ostatnich tak pięknych goli i pierwszy w meczu zakończonym wynikiem 3:0. Drugi czynnik to umiejętność opanowania w ułamku sekundy piłek, które trafiają do ciebie od tych, którzy powinni je zbierać, a którzy wybijają je na oślep w strefę strzału. Prawie wszyscy tracą czas, bo muszą gonić piłkę, która odskoczyła po złym przyjęciu. Mnie to się nie zdarza właśnie dzięki świetnej technice, a w czasie rywalizacji drużynowej zyskane w ten sposób sekundy mają decydujące znaczenie.

.....