Prawie siostry

Отрывок из книги

Dedykacja

1

.....

Przez kilka pierwszych miesięcy był to sekret dzielony z Margot i moim ginekologiem. Kupiłam książkę Późne kwiaty: poradnik dla kobiet w ciąży po 35. roku życia, w której sugerowano, aby dobrą nowinę zachowywać dla siebie przynajmniej do końca pierwszego trymestru. Uznałam, iż ma to sens, i to nie tylko dlatego, że na myśl o powiedzeniu o ciąży siostrze ogarniał mnie strach. Miałam jeszcze jeden, ważniejszy powód. W moim wieku ciążę kwalifikowano jako tę o podwyższonym ryzyku. Chodziłam na dodatkowe wizyty lekarskie, robiono mi więcej badań, a w głębi duszy żywiłam przekonanie, że to się nie uda. Że to nie jest coś, co będzie mi dane.

Tak więc pracowałam, spotykałam się z przyjaciółmi, wykładałam jedzenie dla nieufnego bezpańskiego kota, który mieszkał w moim ogrodzie. Chodziłam do kościoła i organizowałam u siebie wtorkowe wieczory z planszówkami. Segregowałam śmieci. Wszystko wydawało mi się dokładnie takie samo, jak podczas tych tysięcy razy, kiedy nie byłam w ciąży. Brakowało mi kieliszka wina do kolacji, ale nie licząc nocy z Batmanem, nie byłam jakąś wielką fanką alkoholu. Nie dokuczały mi mdłości ani nie stałam się bardziej humorzasta niż zazwyczaj. Nie soliłam lodów ani nie wcinałam kredy. Po kilku tygodniach musiałam wyciągnąć z dna szafy większe dżinsy, ale nie było to niczym nadzwyczajnym – działo się tak po każdym Bożym Narodzeniu.

.....