Jak być piłkarzem. Dwa metry śmiechu

Отрывок из книги

Zawsze chciałem być piłkarzem. To zupełnie oczywiste. Nie chciałem być koszykarzem, choć wszyscy mnie o to pytają. Nie chciałem być też dekarzem, który nie potrzebowałby drabiny, ani pracownikiem zoo, który mógłby rozmawiać z żyrafami twarzą w twarz. No i jeszcze dodam, że tutaj, na górze, pogoda jest taka sama jak na dole.

Cieszę się, że ten temat załatwiliśmy na wstępie. Teraz do rzeczy. Piłkarzem zostaje się dlatego, że kocha się ten sport. Piłkarzem zostajesz dlatego, że całe dzieciństwo upływa ci na przekopywaniu piłki nad ogrodzeniem kortów tenisowych w pobliskim parku. Piłkarzem zostajesz dlatego, że oglądałeś mundial i zakochałeś się w golach, strojach i piosence turnieju, pod którą ktoś podłożył bit. Piłkarzem zostajesz dlatego, że nigdy się nie poddajesz, nawet gdy dyrektor ds. sportowych wypożycza cię do klubów spoza głównych klas rozgrywkowych i w twoich pierwszych meczach w barwach tych klubów zawsze spotykasz się z takimi samymi reakcjami: „Dziwak, dziwak!” albo „A w cyrku wiedzą, że tu jesteś?”, a gdy potem w połowie meczu schodzisz z boiska, widzisz tatę szarpiącego się z grupą kibiców, bo ci w jego obecności nabijali się z jego syna. Piłkarzem zostajesz dlatego, że potrafisz zapanować nad piłką znacznie lepiej, niż można by oczekiwać od kogoś twojej postury, a także dlatego, że potrafisz uderzyć ją z woleja znacznie lepiej niż większość innych piłkarzy twojego wzrostu. No i do tego potrafisz grać głową dokładnie tak dobrze, jak się tego wszyscy po tobie spodziewają. Piłkarzem zostajesz dlatego, że kochasz futbol.

.....

Rozumiem to. Dla fanów piłkarskich nie ma większego marzenia niż zyskać dostęp do tej najważniejszej ze wszystkich świątyń. Nawet w ramach najlepiej zaplanowanej akcji wbiegania na murawę po awansie zespołu albo triumfie w jakichś rozgrywkach kibic nie ma szans, żeby się dostać do szatni. A chciałbym podkreślić, że są to miejsca naprawdę szczególne. Pewnego razu brałem udział w charytatywnym meczu na rzecz UNICEF na Old Trafford. W moim zespole znalazła się połowa piłkarzy, którzy w 1999 roku sięgnęli po potrójną koronę, a naszym menedżerem był sir Alex Ferguson. Obok mnie siedzieli Ryan Giggs, obaj bracia Neville’owie, Paul Scholes i David Beckham. Gdy sir Alex do nas przemawiał, celowo usiadłem w taki sposób, żeby widzieć tylko chłopaków z United. Przez chwilę wyobraziłem sobie, że gram z nimi w 1999 roku. Że zaraz wyjdziemy na dogrywkę w półfinale Pucharu Anglii w starciu z Arsenalem, a może że zaraz zacznie się finałowe starcie w Lidze Mistrzów z Bayernem Monachium na Camp Nou.

Nie jestem fanem Manchesteru United, absolutnie nie. Nigdy nie byłem. Ale to, co udało się osiągnąć tamtemu zespołowi, po prostu budzi respekt. Siedziałem tam zatem i myślałem, że to przedziwna sytuacja, ale jednocześnie szalenie piękna – przecież oni właśnie coś takiego przeżywali, a teraz ja mogłem doświadczyć tego samego i to w stopniu dostępnym dla bardzo nielicznych.

.....