Czerwone i czarne

Оглавление

Стендаль. Czerwone i czarne

Od tłumacza

I. Małe miasteczko

II. Mer

III. Mienie ubogich

IV. Ojciec i syn

V. Układy

VI. Nuda

VII. Powinowactwa z wyboru

VIII. Drobne wypadki

IX. Wieczór na wsi

X. Wielkie serce i mała dola

XI. Wieczór

XII. Podróż

XIII. Ażurowe pończochy

XIV. Angielskie nożyczki

XV. Pianie koguta

XVI. Nazajutrz

XVII. Pan wicemer

XVIII. Król w Verrières

XIX. Myśl rodzi cierpienie

XX. Anonimy

XXI. Rozmowa z panem

XXII. Metody z roku 1830

XXIII. Strapienia urzędnika

XXIV. Stolica

XXV. W seminarium

XXVI. Świat albo czego brakuje bogaczom

XXVII. Pierwsze doświadczenie

XXVIII. Procesja

XXIX. Pierwsze odznaczenie

XXX. Ambicja

XXXI. Przyjemności wiejskie

XXXII. Wejście w świat

XXXIII. Pierwsze kroki

XXXV. Pałac de la Mole

XXXV. Uczciwość i arystokratyczna dewotka

XXXVI. Sposób wymawiania

XXXVII. Atak podagry

XXXVIII. Jaki order wyróżnia człowieka

XXXIX. Bal

XL. Królowa Małgorzata

XLI. Królestwo młodej panny

XLII. Byłżeby to Danton?

XLIII. Spisek

XLIV. Myśli młodej dziewczyny

XLV. Czy spisek?

XLVI. Pierwsza po północy

XLVII. Stara szpada

XLVIII. Okrutne chwile

XLIX. Opera komiczna

L. Japoński wazon

LI. Sekretne zlecenie

LII. Dyskusja

LIII. Kler, lasy, wolność

LIV. Strasburg

LV. Misterium cnoty

LVI. Miłość moralna

LVII. Najpiękniejsze porady duchowne

LVIII. Manon Lescaut

LIX. Nuda

LX. Loża w Bouffes

LXI. Przerazić ją

LXII. Tygrys

LXIII. Piekło słabości

LXIV. Człowiek z głową

LXV. Burza

LXVI. Smutne szczegóły

LXVII. Wieża

LXVIII. Potężne ramię

LXIX. Intryga

LXX. Spokój

LXXI. Sąd

LXXII

LXXIII

LXXIV

LXXV

Отрывок из книги

Miasteczko Verrières może uchodzić za jedno z najładniejszych we Franche-Comté. Białe domy, spadziste dachy z czerwonych dachówek rozsiadły się na zboczu porosłym kępami rozłożystych kasztanów. Rzeka Doubs płynie o kilkaset stóp poniżej fortyfikacji zbudowanych niegdyś przez Hiszpanów, a obecnie zrujnowanych.

Od północy zasłania Verrières duża góra łącząca się z Pasmem Jurajskim. Okrzesane wierzchołki Verra pokrywają się śniegiem z nastaniem pierwszych październikowych chłodów. Strumień spadający z gór przerzyna Verrières, nim utonie w Doubs, i porusza mnogość tartaków; prosty ten przemysł zapewnia niejaki dobrobyt większej części mieszkańców, raczej wieśniaków niż mieszczan. Nie tartaki wszelako wzbogaciły to miasteczko. Fabryka perkalików stworzyła powszechną zamożność, dzięki której od upadku Napoleona przebudowano prawie wszystkie domy w Verrières.

.....

Dla Juliana kariera to było przede wszystkim opuścić Verrières: nienawidził rodzinnego miasta; wszystko tam mroziło jego wyobraźnię.

Od wczesnego dziecięctwa miewał momenty egzaltacji. Myślał wówczas z rozkoszą, że kiedyś pozna piękne panie paryskie: potrafi ściągnąć na siebie uwagę jakim świetnym czynem. Czemu jedna z nich nie miałaby go pokochać, tak jak Napoleona, jeszcze wówczas biedaka, pokochała świetna pani de Beauharnais? Od wielu lat nie minęła może godzina w życiu Juliana, w której by sobie nie powtarzał, że Bonaparte, ubogi i nieznany podporucznik, zdobył królestwo świata ostrzem szpady. Myśl ta była mu pociechą w nieszczęściach, które zdawały mu się wielkie, a zdwajała jego radość, kiedy miał jaką.

.....