Truchlin

Отрывок из книги

W prawo, w lewo, w lewo i pod górę. W prawo, w lewo, w lewo, a potem pod górę. A może w prawo, a potem pod górę? Cholera. Jirka Klimeš otworzył oczy i jeszcze raz spojrzał na telefon. Niebieski punkcik na mapie ciągle znajdował się na drugiej ulicy na północ od placu Pokoju. Dobra, czyli w prawo, w lewo, w lewo, a potem pod górę. Jasne. I tak to będzie cud, jeśli nie zabłądzi. GPS jest super, ale tylko tutaj, na Vinohradach. Jak już się wylezie na górę, na Truchlin, trzeba znać drogę na pamięć, inaczej można się zgubić. A z Truchlina nie da się zadzwonić do nikogo po pomoc.

Był koniec października. W Pradze słońce jeszcze przyjemnie grzało, ale już z mniejszą siłą, jakby zmęczone. Jirka po raz pierwszy szedł do dziadka na Truchlin sam. W życiu by się do tego głośno nie przyznał, ale czuł lekki strach. Z mamą odwiedzali dziadka dość często, ze dwa razy w miesiącu, ale to zupełnie co innego. Mama znała drogę, dorastała na Truchlinie. Wyprowadziła się stamtąd dopiero po ślubie. Kiedy Jirka szedł z nią, była jego przewodniczką po labiryncie splątanych uliczek, pasaży i placyków. Zawsze poruszała się z taką pewnością, jakby chodziło o przejście z jednej strony placu Wacława na drugą.

.....

– Ratunku! – wrzasnął Jirka. Patrik gwałtownie się odwrócił, był blady jak ściana. Prawą dłonią zasłonił usta Jirki, a lewą nadal kurczowo trzymał go za nadgarstek.

– Cicho – wycedził. – Ja nie zrobię ci krzywdy, słowo. Ale oni mogą, uwierz mi. Bądź tak dobry i się zamknij.

.....