Taniec na gruzach

Отрывок из книги

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Że planujesz iść życiową ścieżką prosto, a niespodziewanie musisz skręcić w lewo albo zawrócić i zacząć swoją podróż od punktu wyjścia. Że jest zwodnicze. Że nie istnieje złota zasada, którą należy się kierować, by sprawić, że będzie udane. Że bywa nudne, ale zdarzają się sytuacje, że chwilowo nabiera zawrotnego tempa, aby ponownie w najmniej oczekiwanym momencie stać się nijakie i wrócić do stanu pierwotnego. Takie właśnie jest życie. Złożone z wielu elementów i mające wiele sprzecznych cech, które choć powinny się wykluczać, to tak się nie dzieje. Paradoks.

.....

Dużo jest pytań, a tak mało odpowiedzi. A ta niewiedza mnie aż boli. Naprawdę nie mam pojęcia, jakie są przyczyny tej amnezji w baletowym świecie. I chyba nie chcę wiedzieć. Byłoby to bez sensu. Chociaż nie można, nie powinno się godzić na zasadę „co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr”. Bo Nina była w Polsce. Przed drugą wojną światową warszawski świat artystyczny padł przed nią na kolana i okrzyknął ją genialnym dzieckiem sceny baletowej, a po wojnie kompletnie o niej zapomniał. Błąd. Ona cały czas jest. Tyle że na drugim końcu świata. Żyje. Tańczy. Uczy. Zachwyca się życiem. Zbiera oklaski. „Ladies and gentlemen, please welcome Miss Novak!” Owacja na stojąco. Publiczność skanduje jej imię. I tu właśnie wracamy do kwestii sprawiedliwości. A w sumie jej braku. Świat ją kocha, a my nie. My nawet o niej nie wiemy.

– Nie mam czasu, przepraszam.

.....