Отрывок из книги
Усё пачалося з дзяцінства. Менавіта. У мяне была занадта вялікая галава, і яе цяжка было трымаць. Увесь час куляўся. Самыя лепшыя ўспаміны з дзяцінства – я падаю ўніз галавой. Вось тады і нараджаўся мастак. Свет я бачыў надзвычай дзіўна – перакуленым.
У жыцці аднаго героя насталі нявызначаныя сваім колерам дні. Часам здавалася, што яны грымяць, нібы маленькія срэбныя званочкі і бразготкі, часам каля пад’езда, які распластаўся ў чэраве глуханямога дома, з’яўляўся катафалк, адтуль на ружовашчокае паветра выносілі крыштальную труну… Там ляжала царэўна… Яе было цяжка разгледзець, бо яна была зацярушаная снегам, апалым лісцем і першымі пралескамі. Дзень разлятаўся шкамутамі, нібы пералётныя птушкі… З-пад стала накшталт зачараванага заручальнага пярсцёнка выкатвалася зялёнае шкляное вока… Яно падкатвалася да ціжмаў і застывала з нямым пытаннем. Можна было штурхаць яго скуль заўгодна – гэта не вырашала праблемы. Вока не знікала. Яно спіралямі круцілася каля героя, вымагаючы ад яго пэўных учынкаў, дзеянняў. Зрэшты, у аўторак усё змянілася.
.....
Бацька быў, праўда, несапраўдным акупантам – у войска яго забралі гвалтам. У інстытуце, дзе ён вучыўся на інжынера, не было нават вайсковай кафедры… Але пасля заканчэння вышэйшай установы яму загадалі ісці служыць: «Партыя робіць ласку! Служы!» І бацька служыў – служыў усё жыццё. Хоць і не пераносіў шыняля на дух. Быў акупантам у Вугоршчыне, Польшчы, служыў на Беларусі ў Паставах і Слуцку, у тундры на Мысе Шміта… І таму штандары за яго спінай развяваліся весела толькі на кастрычніцкія і майскія святы… Але падкоўкі стукалі з гонарам!..
А зрэшты, усё было інакш. Я прачнуўся ад яркага святла – яно лезла ў вочы нахабнымі тарантуламі. У белым пакоі стаяў грукат… Акурат перада мной танчыла цыганка. Яна круцілася ваўчком, выкручвалася, нібы яе нехта казытаў. Правакавала белым жыватом і мармуровымі рукамі… Грымела бранзалетамі… «Што гэта? – падумаў я. – Адкуль? Адкуль яна ўзялася?»
.....
