Реклама. ООО «ЛитРес», ИНН: 7719571260.
HƏ İLƏ YOX ARASINDA
RƏSSAM MƏHBƏSDƏ[2]
YELENANIN SÜRGÜNÜ
BADAM TALALARI
PROMETEY CƏHƏNNƏMDƏ
TİPASAYLA NİKAH
TİPASAYA QAYIDIŞ
CƏMİLƏYƏ ƏSƏN RUZİGAR
ÇÖRƏK VƏ AZADLIQ[18]
QADININ VƏFASIZLIĞI
SÜKUT
ALMAN DOSTUMA MƏKTUBLAR
SƏNƏTKAR VƏ ONUN ZAMANI
İSVEÇ NİTQİ
Əgər, həqiqətən də, itirilmiş cənnət mövcuddursa, bu gün içimi dolduran o sezilməyən, zərif, qeyri-insani hissə hansı ad vermək lazım olduğunu bilirəm. Sərgərdan evinə qayıdır. Mən – mənsə xatirələrə dalıram. İstehza, tərslik – hamısı susur və budur, mən yenidən evdəyəm. Xoşbəxtlikdən danışmayacağam. Hər şey daha sadə və asandır. Çünki dalğınlığın dərinliyindən qaytara bildiyim saatlarda yaddaş əbədiyyətdə itib-batmayan yalnız bir həqiqi hissi, bir anı qoruyub saxlayır. Məndə həqiqi olan yalnız budur və mən bu həqiqətə çox gec vardım. Biz bitməsi lazım olan yerdə budaq atmış ağac növünü, hərəkət çevikliyini sevirik. Və bu sevgini yenidən oyatmaq üçün azacıq bir şey, məsələn, qapısı uzun müddət bağlı qalmış otağın havası və ya yoldan ötən tanış addımlar yetərlidir. Mənimlə də belədir. Və əgər onda mən vəcdi sevirdimsə, deməli, özümə sadiqdim, çünki yalnız sevgi bizi özümüzə qaytarır.
Bu saatlar mənə rəvan, sakit və təntənəli şəkildə qayıdır və elə həmənki tək ağuşuna alır, eynilə həyəcanlandırır, axı bu axşam kədərli anlarla doludur, işıqdan məhrum göy üzündəsə dumanlı arzu gizlənib. Hər xatırladığım hərəkətdə yenidən özümü açıram. Nə vaxtsa mənə demişdilər: “Bu cür yaşamaq çətindir”. Və mən bu ifadələrin necə səsləndiyini xatırlayıram. Başqa vaxt kimsə qulağıma pıçıldamışdı: “Ən acı səhv – insanı əzab çəkməyə məcbur etməkdir”. Hər şey sonuna gələndə, həyat yanğısı sönür. Bəlkə, elə xoşbəxtlik budur? Xatirələri çək-çevir edərkən hamımız onu eyni cür kasıbyana geyindiririk və ölüm qarşımızda səhnənin bir küncünə atılmış nimdaş, solğun dekorasiya tək dayanır. Biz özümüzə qayıdırıq. Dərdimizi bütünlüklə içimizə çəkirik və o, bizə əziz görünür. Hə, bəlkə də, ötüb-keçən fəlakətlərin qüssəsi elə səadətin özüdür.
.....
Küçənin nəfəsi pəncərədən içəri süzülür. Qonşuluqdakı qəhvəxanadan akkordeon səsləri, axşama yaxın bir az da artan küçə hərəkətinin səs-küyü eşidilir; qızardılmış ət iyi gəlir,yəqin, onun tikələrini kövrək kökələrin arasında sıxıb elə şişdəncə yeyirlər; hardasa uşaq ağlayır. Qadın ayağa qalxıb milləri və sapı götürür, toxumağa başlayır. Onun artritdən eybəcərləşmiş barmaqları ləng işləyir, bir ilməni üç dəfəyə atır və həmin andaca bütün sıranı sökür; azacıq boğuq xışıltı səsi gəlir.
– Bu, köynəkdi, ağ yaxalıqla geyinəcəm. Üstəlik, qara palto, qışa hazıram.
.....