Okrutnik. Spełniona przepowiednia

Отрывок из книги

Przeczuwał, że to ostatnia z jego walk. Mimo to był szczęśliwy. Każda wcześniejsza sprawiała, że mógł zapewnić bezpieczeństwo swoim poddanym i zatrzymać rozpad ostatniej kolumny, która utrzymywała wśród nich więź z przodkami. Religii ojców, wiarę w bogów silnych i nierozerwalnych z jego, i z ich ziemią. Nie mógł patrzeć na najazd obcej wiary, niszczącej wszystko co stanowiło ich sens istnienia. Nowa religia budziła tylko strach i wieczny żal, ciężko było zaspokoić ich ponoć miłosiernego boga. Tylu ludzi oddało życie byleby pozostać wiernym ziemi i krwi. Życie każdego z osobna warte jest pamięci i, co najważniejsze, zemsty. Nigdy nie wybaczyłby sobie uległości czy pobłażliwości, nie może zawieść swoich ludzi. Zwłaszcza tych, którzy stoją tu wokół, czekając z nim w gotowości aż do ostatniego tchu. Rozejrzał się, dokoła siebie miał tysiące wojów. Wielu z nich było po prostu kmieciami, broniącymi swoich siedzib i rodzin tam poukrywanych. Nie widział na ich twarzach strachu czy smutku. Widział determinację i pragnienie mordu. Nie żałował niczego, zrobił wszystko, co było w jego mocy, by jak najdłużej utrzymać swoje ziemie. Niestety nie zjawili się wszyscy, którzy gwarantowali pomoc, ale mógł się tego spodziewać. Powietrze robiło się coraz cięższe, zbierało się na burzę, co oznaczało, że bogowie są tu z nimi. Deszcz zmyje krew tych, którzy oddali życie za tę ziemię. Zamknął oczy i wziął głęboki wdech. Już czas. Wydał głośny okrzyk „Za bogów!”. Usłyszał z każdej strony szczęk oręża bijącego o tarcze, a pod nogami czuł uderzenia tysiąca stóp. Otworzył oczy, a nogi już same poniosły go tam, gdzie miała odbyć się jedna z większych rzezi w historii tego kraju.

Całe dnie i noce czuła wewnętrzny niepokój. Dziwne zresztą gdyby nie czuła, była jedną z niewielu, o ile nie jedyną osobą, która znała ich przyszłość. A właściwie jej brak. Wiedziała, że zbliża się koniec świata i kto za nim stoi, a ona nie mogła nic zrobić. Poza tym ciągle była przepełniona złością, na Tomasza, na Staszka, a w szczególności na swojego ojca, bo to przez niego jej życie jest tak skomplikowane. Poczynając od tego, że jej ojciec to bóg i to jeszcze ten z rodzimej religii, która całe życie wydawała jej się zwykłą bajką. W dodatku każdy facet jakiego spotyka ma z nim coś wspólnego. I tak się koło zatacza.

.....

– Dobra, czego chcesz? Śpieszy się nam. – Postanowił, że postawi sprawę jasno i nie da grać sobie na nerwach kolejnemu demonowi. Dobiegł go tubalny śmiech a po chwili ziemia zatrzęsła się od kroków. Cokolwiek to było, musiało ważyć o wiele więcej niż on, co nie było dobrym znakiem i zmusiło jego mięśnie do jeszcze większego napięcia. Zza progu jednego z domów wyszedł… czarnowłosy mężczyzna. Musiał mieć dobrze ponad dwa metry, bo gdy podszedł, Stach musiał zadrzeć głowę do góry. Był potężny, zbliżony posturą do olbrzymów z gór, z tym, że tamte przewyższały go o parę metrów.

– Słyszałem o twojej odwadze i muszę przyznać, że każda z tych opowieści teraz wydaje się prawdopodobna. – Zagrzmiał wielkolud. Stach kątem oka zauważył, że Dobrogniewa zmarszczyła brwi i uważnie obserwowała stwora. Czyżby to nie było przypadkowe spotkanie?

.....