Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон
Описание книги
Китапта балалар язучысы, Татарстан Язучылар берлегенең Абдулла Алиш һәм Шәйхи Маннур премияләре лауреаты Алмаз Гыймадиевның төрле елларда иҗат ителгән шаян хикәяләре һәм повесте бирелә. Аларда язучы малайлар һәм кызларның бер-берсенә эчкерсез мөнәсәбәтен, шаянлыкларын, холык-фигыльләрен йомшак юмор, урыны белән чәнечкеле юллар аша ача. Маҗаралы һәм гыйбрәтле хәлләр нигезендә укучы уңай һәм тискәре сыйфатларны аерырга өйрәнә, белем һәм дуслыкның теләсә кайсы авырлыкны җиңә ала торган көч икәненә ышана.
Җыентык урта һәм олы яшьтәге мәктәп балаларына тәкъдим ителә.
В книге представлены шуточные рассказы и повести детского писателя, лауреата премий Союза писателей Татарстана Абдуллы Алиша и Шайхи Манура Алмаза Гимадиева, написанные в разные годы. В них писатель раскрывает искреннее отношение мальчиков и девочек друг к другу, их шалости, их характеры с мягким юмором, местами колючими строчками. На основе приключений и поучительных ситуаций ученик учится различать положительные и отрицательные качества, верит в то, что знание и дружба – сила, способная преодолеть любые трудности.
Сборник адресован школьникам среднего и старшего школьного возраста.
Оглавление
Алмаз Гимадеев. Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон
Хикәяләр
«Син дә соңга калдыңмыни?»
Алда казлар көтүе!
«Гроссмейстер»
Батыр егет
Аукцион
Бәхәс
Мәүли йокысы
Әләкче
Мәче? Тәрәзә? Бастырык?
Минме?! Мин…
Рәхмәт яусын Марсельгә!
Интернетта – Alf!
Исле сабын… ясалма керфекләр…
Кыш бабай, бүләк давай!
Телефонлы кәҗә
Сәер көн
Повесть
«Үзең булып кал!..» Беренче кисәк
Җенле мунча
Иске мәктәп хәрабәләре
Табылдык
«Лутчы мин җәяү барам!»
«Сиңа дигән кызлар…»
«Сандык» операциясе
Икенче кисәк. «Эх син, шәһәр чыпчыгы!»
Кайда син, алтын базы?
Участковый Гайфуллин
Җепнең очы күренә!
Ахырзаман могҗизасы
Сау бул, җәй!
Отрывок из книги
Идрис бүген дә мәктәпкә соңга калды. Баш очына ук куеп яткан өч төрле будильник та, кичтән ашаган ярты карбыз да ярдәм итмәде. «Йа Ходаем, бикләмәсәләр генә ярар иде, йа Ходаем, бикләмәсәләр генә…» Абына-сөртенә укырга йөгергәндә, авыз эченнән әнә шулай әллә ниләр пышылдады малай. Ә инде мәктәп ишеген тартып, аның бикле икәнен аңлагач, гаҗиз калып җиргә утырды һәм сулкылдап елап җибәрде.
Хәер, елаудан ни мәгънә? Үзе гаепле бит. Укытучы апасы кичә соңгы тапкыр кисәтте үзен. «Әгәр иртәгә дә соңга калсаң, мәктәп ишеген эчтән бикләп куябыз, кертмибез», – диде. Әйтте бит?! Әйтте!
.....
Мәүли бүген дә, йоклап, дәрескә соңга калды. Ишегалдында йөргән кикриксез әтәч тагын кычкырмаган, мөртәт! Мәүли, тузына-тузына, портфелен асып, мәктәпкә йөгерде…
Көн саен шул хәл, көн саен! Сыйныф җитәкчесе Бибигайшә апасы тиргәп тә карады инде аны, укучылар алдында оялтып та карады, юк – Мәүли уянып сикереп торганда, сәгать унберенче киткән була. Бүген Мәүли дәрестән соң авылның аргы очында яшәүче им-томчы Гөлҗиһан карчык янына барып кайтырга булды.
.....