Яблыневы Маёнтак

Оглавление

Аляксандар І. Бацкель. Яблыневы Маёнтак

яблык

вада

сублімацыя

сэнс

катлета

блытаньне

машына

сымптом

жыць

характэрнасьць

хуткасьць

стол

біт

цень

тры

замкнёнасьць

мова

юнівэрсафоб

сны

пляншэтнік

шок

сабака

лянота

дотыкі

вусы

такт

пуза

бойка

п’янка

эро

эга

ружа

музыка

чаравікі

кнігі

муза

забойства

памяць

пакараньне

закладка

мойва

айфон

плястыка

самота

паштоўкі

сьцяна

плакаць

няёмкасьць

падабенства

дзядзька

вера

фота

здрада

паштоўка

зубы

браты

лёс

калекцыянэр

вада

рукі

браты 2

зьмірэньне

дзед

чарга

паштоўка 2

браты 3

наладчык

узрост

сон

ахвяры

словы

дзяўчаты

панк

вэранда

цыган

сьветач

яблыкі

лягеры

чыгунка

паштоўка 3

іржа

навіны

выдыхнуць

баян

кілім

пэрфэкцыяніст

баец

школьнікі

валасы

старонка

вочы

транспарт

выкшталцонасьць

прастытутка

дзень

плед

пачварка

праца

будучыня

маёнтак

Отрывок из книги

сёньня першы дзень лета, я не пісаў шэсьць месяцаў, шэсьць тужлівых разоў я спрабаваў пачаць – і адкладаў, бо часам лепей не пісаць, ніж пісаць. але вось ён я, вось мой маёнтак і вось маё жыцьцё, і я нікуды не падзенуся, калі толькі мяне наўмысна не падзенуць. я засадзіў усю сваю зямлю вакол дома дрэвамі, збольшага – яблыневымі. частку зямлі пакінуў на невялічкі гарод, таму што сёлета мая мэта – сьпелыя, як ва Ўкраіне, кавуны ды абрыкосы, бо з тузіну костак адна дала слабенькі парастак, які дорыць надзею, што калі-небудзь я пачну зьбіраць ураджай сваіх сонечных фруктаў. ну, што я магу сказаць, яшчэ крыху павялічым колькасьць насельніцтва на плянэце, паставім яшчэ некалькі заводзікаў – і ў Беларусі ня толькі абрыкосы пачнуць расьці, думаю, дойдзем і да ананасаў, а там і Апакаліпсіс на даляглядзе.

такім чынам, вакол мяне цяпер ня толькі самотны дуб і старая груша, вакол мяне процьма моладзі: яблыневыя парасткі, вішнёвыя, алычовыя, некалькі туяў, зьявіліся канадзкія елачкі і адзін ядлаўцовы куст. і мой маёнтак, гэта ўжо сур’ёзна, мой маёнтак – Яблыневы Маёнтак. і ён гуляецца з клясыкай, бо «а чаму б і не?», чаму б і не з клясыкай? бо калі не, то мне застанецца адно зарасьці травою, спрэс абрасьці травою і пачаць жыць паводле звычайнага раскладу – касіць раз на тыдзень, паліваць раз на тры дні… і ўсё, і больш нічога, і толькі пустэча, і вецер цёплы лунае па-над газонам.

.....

пасьля нас застанецца толькі плястык, які зямля ня здолее перастрававаць, а ўсё іншае – згарыць і згніе на гэтай сьвятой і трывушчай Зямлі.

прачынаюся праз гадзіну. на стале сьняданак,

.....