Krzyk uwięziony w ciszy

Отрывок из книги

Kiedy patrzę przez okno, widzę szybujące w locie ptaki. Machają skrzydłami, głowy tak dumnie unoszą przed siebie w górę. Małe nóżki chowają w swych miękkich piórach na podbrzuszu. Latają razem. W grupach. Mimo że takie małe, delikatne, wydają się być bardzo silne, pełne życia. Czasami jeden z nich przysiądzie na tym oknie, w które wpatruję się przez większość swojego dnia. Zatrzymuje się na parapecie. Ostrożnie stawia kroki. To gołąb, jaskółka, czasem wróbel. Przejdzie parę razy tam i z powrotem, odwróci się i zdaje mi się, że patrzy wprost w moje oczy. Nawiązujemy kontakt przez jedną krótką chwilę. Jego małe oczy patrzą na mnie. A może tak mi się tylko wydaje? Wierzę jednak, że patrzy na mnie i że to dla mnie tutaj przyleciał.

Wróbelki są takie małe, kruche… ale swobodne. Mogą latać, dokąd zechcą, gdzie ich małe skrzydła poniosą. Lubię jaskółki. Gołębie zaś są szare jak moje życie i jak moje oczy…

.....

Lubię siedzieć przy oknie, choć czasami boli mnie całe ciało. Zawsze o mnie pamiętają, przychodzą i zmieniają mi pozycję. Czasami jednak o mnie na chwilę zapomną, mają tyle pracy z innymi dziewczynkami…

Wchodzimy do sypialni. Tam leżą już w ułożonych rzędami łóżkach inne pacjentki. Wjeżdżam na wózku, nie potrafię chodzić jak inni. Moja choroba to przypadek specjalny, wszyscy dziwią się, że jeszcze żyję. Moje mięśnie powoli umierają, przypomina to proces ich zamiany w wodę. Dlatego nie potrafię poruszać rękami czy nawet głową. Do niedawna nie sprawiało mi to kłopotu…

.....