Żywica

Отрывок из книги

Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność. Byłam tam. Carl też, ale go nie widzieli. Był poranek wigilijny, prószył śnieg, ale tamtego roku nie było białych świąt.

Wówczas wszystko wyglądało inaczej. Wtedy rzeczy taty nie zajmowały jeszcze tyle miejsca, by nie dało się wejść do salonu. Mama nie była też jeszcze taka gruba, by nie móc wydostać się z sypialni. Było to natomiast po tym, jak zgłosili, że umarłam, bym nie musiała iść do szkoły.

.....

Ale chwilę to zajęło, nim dowiedziałam się o wrzosowisku i morzu. Na początku było tylko drzewo. To jedno krwawiące drzewo i mądra mrówka, mijająca lepką złocistość, w której mogła się udusić.

Potem dostrzegłam też inne drzewa: świerki zwieszające gałęzie do ziemi, jakby chciały usłyszeć, co do nich szepcze. Świerki sprawiały zawsze wrażenie smutnych i choć niektóre wyrosły na niewiarygodnie wysokie drzewa, tęsknie wyciągały gałęzie do miejsca, z którego wyrosły. Co innego sosny. Te były zwarte i silne, prężąc sterczące igły i pękate szyszki; często miałam wrażenie, że ziemia jest im całkowicie obojętna. Jestem pewna, że spoglądały w niebo i pewnie z radością uniosłyby się w powietrze, gdyby tylko potrafiły oderwać się od ziemi. Chcę wierzyć, że i tak by wróciły. W końcu, tak jak w moim przypadku, ich domem była Głowa.

.....