Renisowe opowieści

Отрывок из книги

Byłem bardzo szczęśliwy. Miałem wspaniałego, godnego naśladowania tatę, kochającą mamę, która dbała, żebym nie chodził spać głodny, braci, siostry, przyjaciół... W każdym zakamarku lasu czułem się jak w domu, bo też nie znałem bezpieczniejszego, przytulniejszego i milszego miejsca. Lubiłem zlizywać kropelki rosy z liści borówek i turlać szyszki dookoła nory. Wieczorami, przy blasku księżyca, słuchałem niezliczonych opowieści taty o moich przodkach – wilkach. A każdego poranka chodziłem na polanę, gdzie stary wujek Tom prowadził szkółkę łowiecką.

Nie byłem dobrym uczniem. Zawsze mniej czujny, za głośny, zbyt powolny... Schwytałem kiedyś zająca, ale gdy spojrzał na mnie tymi swoimi wielkimi oczami, które chyba nigdy się nie zamykają, wypuściłem go na wolność. Oj, jakże wszyscy się na mnie złościli! Za karę nie mogłem spać w norze, a noc była wtedy zimna. Ale to nic. Ciotka sowa zaśpiewała mi kołysankę, a wiewiórka Fifa podarowała kilka orzechów na poprawę humoru. Nie chciałem jej robić przykrości, wziąłem, chociaż za orzechami akurat nie przepadam. Tak – mimo niezadowolenia rodziców, przyjaźniłem się ze wszystkimi mieszkańcami lasu.

.....

– Po co tu przyszliśmy? – zapytałem wreszcie niepewnie.

– Spójrz na swoje odbicie – nakazał mój przewodnik.

.....