Postawić na szczęście

Отрывок из книги

Przypięła Dżafarce smycz do obroży wybijanej cyrkoniami. Pogłaskała ją czule, by się nie wierciła. Suczka była dzisiaj nadzwyczaj pobudliwa, ale chyba tak samo zadowolona jak Agata, że to ostatni dzień wspólnych spacerów. Chłopak, który wyprowadzał ją miesiąc wcześniej, bywał bardziej energiczny. Można z nim było pobiegać po trawie, a nie włóczyć się po wydeptanych ścieżkach bez czasu na obwąchanie się z innymi psami.

– Idziemy – powiedziała Agata i obie dostojnym krokiem wyszły z klatki schodowej apartamentowca. W planie była tradycyjna trasa wokół parku. Dżafarka grzecznie szła przy nodze. Wiedziała, że z tą panią nie ma szans na szaleństwo biegania za patykiem, bo wokół było mnóstwo innych psów. Według niej, a właściwie według właścicielki suczki, której poleceń Agata ściśle się trzymała, arystokratyczna piękność nie mogła sobie pozwolić na kręcenie się wokół czyjegoś ogona. Nie daj Boże, pobrudziłaby anielsko białe futerko albo pchły jakiegoś kundla dokonałyby abordażu na niczym nieskażoną skórę suczki. Dżafarka bowiem to rodowodowy maltańczyk, za którego właścicielka zapłaciła półroczne zarobki wyprowadzacza psów.

.....

Siostry parsknęły śmiechem. Pola ponownie uzupełniła ich kieliszki winem. Przez chwilę chichotały, nie mogąc się uspokoić. Agata lubiła spędzać czas z siostrą i oczywiście nie miała nic przeciwko temu, by pomóc jej pod nieobecność rodziców. Wiedziała jednak, że Pola była bardzo samodzielna i zawzięta. Nie chciała litości ani taryfy ulgowej. Odkąd oswoiła się z wózkiem, wydawała się pełna życia i pasji. Świetnie dawała sobie radę sama. Miała swój samochód, pracowała, spotykała się z przyjaciółmi. Prowadziła aktywniejszy tryb życia niż niejeden w pełni sprawny człowiek.

Agata rzuciła okiem na jej odsłonięte przedramiona. Blizny ciągle tam były, przypominając o trudnym czasie, przez który przeszła jej siostra. Miała piętnaście lat, kiedy zdarzył się ten cholerny wypadek i lekarze oznajmili, że Pola nigdy nie stanie na własnych nogach. To był cios dla całej rodziny. Nie wiadomo było, jak to powiedzieć żywiołowej nastolatce. Pamiętała doskonale tamten czas. Wszystko nagle zaczęło się kręcić wokół jej siostry. Rodzice panicznie szukali innych lekarzy, którzy dadzą choć promyk nadziei, że jednak to nie jest przerwany rdzeń kręgowy albo trafi im się magik, który go naprawi. I walka z depresją Poli… To chyba było najtrudniejsze. Dziewczyna cięła sobie ręce, próbowała popełnić samobójstwo. Dopiero wyjazd na obóz rehabilitacyjny coś w niej zmienił. Potem był drugi turnus, chyba zupełnie przełomowy. Zakochała się tam w jednym z wolontariuszy. Odkryła sport dla osób jeżdżących na wózkach, skończyła szkołę i studia, stała się wziętym grafikiem. Rodzina odetchnęła.

.....