Antoine Griezmann. Za zasłoną uśmiechu

Отрывок из книги

Stał się nowym Małym Księciem Francuzów. Odniesienie do postaci literackiej jest o tyle zasadne, że nosi to samo imię co twórca Małego Księcia, Antoine de Saint-Exupéry, a na ramieniu ma wytatuowany cytat z pisarza lotnika, którym kieruje się w życiu: „Uczyń z życia sen, a ze snu rzeczywistość”. Popularność, którą zyskał, to coś nieracjonalnego, ale zarazem fakt. Szeroką publiczność fascynuje świeżość, spontaniczność, radość życia i dziecinna twarz Antoine’a, tak jak jego skuteczność na boisku i czucie gry oraz to, że czuje się w świecie piłki jak ryba w wodzie. Rozpoznawalność, którą się cieszy, wykracza poza ramy jego dyscypliny sportu. Organizacja charytatywna Restos du Cœur zaprosiła go do udziału w dorocznym koncercie na rzecz ubogich, zdubbingował głos Supermana w filmie Lego Batman, na Twitterze ma 3,5 miliona followerów, a na Facebooku obserwuje go 6,7 miliona ludzi.

Chociaż jednak numer 7 Atlético Madryt i reprezentacji Francji tak bardzo przyciąga uwagę, rodacy tak naprawdę wiedzą o nim niewiele. To dlatego, że od kiedy skończył 14 lat, występuje w Hiszpanii, która przyjęła go, gdy w szeregu szkółek piłkarskich we Francji usłyszał, że jest za wątły. I dlatego, że Antoine Griezmann – 26-letni młodzieniec o posturze nieprzystającej do wizerunku współczesnego atlety (mierzy 175 centymetrów i waży 71 kilogramów) – to człowiek skryty i małomówny, niemal w każdych okolicznościach ukrywający się za zasłoną uśmiechu. Jest kontaktowy i bezkonfliktowy, niczym idealny zięć, który ogładą stara się pokryć swoje wady.

.....

W rankingu „France Football” uplasowałem się tuż za dwoma legendami, piłkarzami nie z tego świata, którzy od 2008 roku nieprzerwanie dzielą się tą nagrodą. Nie podaję w wątpliwość ich umiejętności, co to to nie, ale drażni mnie trochę marketingowy aspekt Ballon d’Or. Pod tym względem Messi i Ronaldo niewątpliwie wyprzedzają każdego innego gracza na świecie. Ale według mnie z czysto piłkarskiego punktu widzenia niektórzy zawodnicy zasłużyli na to wyróżnienie w nie mniejszym stopniu. Myślę na przykład o Xavim i Andrésie Inieście, którzy aspirowali do Złotej Piłki po mistrzostwach świata w 2010 roku albo o Gianluigim Buffonie czy Francku Ribérym. W 2013 roku francuski skrzydłowy był czołowym zawodnikiem Bayernu, który zdobył wtedy Puchar Mistrzów i tytuł mistrza Niemiec oraz zwyciężył w rozgrywkach o Puchar Niemiec. Mimo to Franck zajął dopiero trzecie miejsce. Szkoda, bo zasługiwał na nagrodę. Rozumiem, że później był bardzo rozgoryczony. Przecież uchodził za faworyta. Miał prawo czuć się z tym wszystkim źle.

Złota Piłka to oczywiście wciąż wspaniałe wyróżnienie, ale w ostatnich latach straciła trochę swojego blasku. Mimo to mam nadzieję, że pewnego dnia po nią sięgnę. Nie jest to jednak mój cel numer jeden. Wolałbym zdobyć mistrzostwo świata albo inny tytuł drużynowy. Bo bez drużyny piłkarz jest nikim.

.....