Реклама. ООО «ЛитРес», ИНН: 7719571260.
Слабога розумам цара Фёдара Іаанавіча ягоны апякун Барыс Гадуноў моцна напужаў пагрозаю з боку царэвіча Дзьмітрыя*. Выправілі малога разам з маці, пятай жонкай Івана Жахлівага Марыяй Нагой, да Угліча, удзелу, прызначанага царэвічу бацькам. Да Ніжняга Ноўгарада выслалі апекуна Дзьмітрыя і патаемнага пачынальніка смуты імянітага баярына Багдана Якаўлевіча Бельскага*. Праз сем год пасля бацькі 3 чэрвеня (15 мая) 1591 года ў Углічы загінуў Дзьмітрый, а яшчэ праз сем, вечарам 26 (6) студзеня 1598 году на маскоўскім Крамлі аддаў Богу душу 40-гадовы вялікі князь маскоўскі Фёдар Іаанавіч. Вялікая княгіня Ірына з Гадуновых адраклася ад улады і пайшла шукаць суцяшэння ў манастыры.
Суседзі, ліцьвіны ды палякі, з безначаллем давалі сабе рады, хоць часам і без войнаў не абыходзіліся, а для Масковіі гэта было не ў звычаі. Але з Божай ласкі ўсё кацілася сваім парадкам, без вэрхалу, і абмеркаванне, хто сядзе на пасад, адклалі на 40 дзён. Межы закрылі адразу, каб ні туды ні назад, ані падарожнаму, ані купцу, ані віжу ці шпегу тым болей. Да двух ваяводаў дадалі яшчэ чацвярых. Варты па крэпасці стаялі што ні крок, моцныя раз’езды па ваколіцах пільна зыркалі на падарожных. Купцы польскія, ліцьвінскія ды розныя “нямецкія” сядзелі па гарадах на дзяржаўным кошце ды рассылалі служак вынюхаць сцежку—шчыліну, каб праслізнуць дадому з грашыма ды таварамі. Нават ганцоў ад улады выпраўлялі пад наглядам. Не к дабру непрыяцелям ведаць, у якіх абставінах будзе абірацца новы ўладар. Таму і прапанову Рэчы Паспалітай паклікаць на маскоўскі трон каралевіча Уладыслава адкінулі адразу. З усёй Еўропы да Масковіі прыглядаліся, бо немалая дзяржава і войска ў яе адпаведнае. І галоў прыдатных пад шапку Манамаха хапала. Праўда, люд на Маскве непакоіўся, каб не пакаціліся, як камень з гары, збройныя сутычкі, бо канца ім не будзе. А як жа абраць вялікага князя ў ваенных забурэннях?
.....
Усмешка кранула вусны Сапегі. Маладзён баіцца пакрыўдзіць каменданта гусараў з—пад Кірхольма і паказвае, што верыць у захоп манастыра.
– Нікога тут не застанецца. Неўзабаве здымем аблогу. Думаю, старац Аўраамій Паліцын*, келар тутэйшы, шмат баек складзе, як ён мяне перамог, – засмяяўся Сапега і закончыў сур'ёзна. – Сілы малавата, каб на сцены па дурному лезці, а ў такім разе на якую халеру нам тая Лаўра? Надзею на трохбаковую вунію пан Леў страціў, то хоць землі рода вярнуць пастараемся. Яну Пятру падабалася, як трымаецца хлопец, сціпла, але з розумам у вачах, заслугоўвае пэўнай адкрытасці. Мае загад прыгледзецца, зразумець, што тут і дзеля чаго адбываецца. Не самахоць рашаецца на роспыты.
.....