Pamiętnik więzienny

Отрывок из книги

Decydując się na publikację swoich zapisków więziennych, kierowałem się z jednej strony prośbami czytelników mojej poprzedniej książki, Innej miłości szejka. Chcieli oni się dowiedzieć, jak wyglądała moja wielomiesięczna rzeczywistość zamknięcia w ciasnej, czterometrowej celi. Z drugiej strony chciałem przedstawić moją codzienną walkę o prawdę w islamskim więzieniu – dzień po dniu. Uznałem, że być może będzie pouczające, ważne i potrzebne przedstawić to, jak starałem sobie zorganizować życie na czterech metrach mojej izolatki, jakie prowadziłem rozmowy z Bogiem, jak się z Nim kłóciłem, jak się motywowałem do tego, żeby nie zwariować, jak prowadziłem walkę z głodem, walkę o telefon, walkę o lekarstwo, jaki byłem szczęśliwy, gdy wreszcie mogłem wyjść na spacer, ostrzyc się, umyć zęby, ogolić się. W zapiskach przeczytacie o tym, jak wygląda sytuacja człowieka skazanego na dożywocie w izolacji, zmuszonego skonfrontować się z okrutnymi częstokroć, bezdusznymi władzami więziennymi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Mój pamiętnik mógł powstać tylko dlatego, że otrzymałem od polskich dyplomatów – Jakuba Sławka i Pawła Mączki – ogromne wsparcie. Dzięki naszej ambasadzie w ZEA dostałem nie tylko materac, który zastąpił mi betonową podłogę, na której wcześniej spałem, ale także papier, na którym mogłem spisywać ten pamiętnik. Jeśli nie miałem czym albo na czym pisać, uczyłem się na pamięć tego, co się działo, i przelewałem to na papier, gdy już go dostawałem.

.....

Kiedy program w college’u zaczął się zbliżać ku końcowi, postanowiłem się przenieść i zamieszkać w innej dzielnicy Chicago, by mieć lepszy kontakt z językiem. I tak oto trafiłem do „czarnej dzielnicy”. Lata, które tam spędziłem, zaliczam do niezwykle barwnych okresów w swoim życiu. Wstawałem o czwartej rano, myłem się, ubierałem, jadłem śniadanie i na szóstą byłem w pracy. Pamiętam, że gdy jechałem do pracy albo z niej wracałem, często przytrafiały mi się kontrole drogowe, urządzane (całkiem jak na filmach) na maskach radiowozów. Policja w Chicago, była święcie przekonana, że skoro jestem biały i często przejeżdżam przez tę dzielnicę, to muszę być dzieckiem z bogatego podmiejskiego domu, które po prostu kupuje trawkę albo inne niedozwolone środki... Oczywiście nie była to prawda, ale na własnej skórze doświadczyłem wtedy kategoryzowania ludzi. Do dziś mam kontakt z Big Mummy, moją kochaną sąsiadką, która pochodziła z Haiti i która zawsze miała megahumor, pytając mnie, po co tak wcześnie wstaję i dlaczego tak późno wracam. Nie mogła zrozumieć, że pracuję szesnaście godzin na dobę, dodatkowo chodzę na zajęcia i często wracam tylko po to, by zdrzemnąć się kilka godzin, przebrać i od nowa – Polska Ludowa (tylko w innej części świata).

W tym też czasie intensywnie poznawałem kluby fitness, byłem nimi naprawdę zafascynowany. W Polsce nie było wówczas prawdziwych fitness klubów (z wyjątkiem kilku Gymnasionów), to był czas partyzanckich pakerni zlokalizowanych tu i ówdzie po piwnicach. Wiedziałem już wtedy, że będę się rozwijać w tym kierunku i że moim życiem odtąd będzie promocja zdrowia i sportu w kraju.

.....