Księga z San Michele

Отрывок из книги

Skla­sy­fi­ko­wa­nie Księ­gi z San Mi­che­le spra­wia kry­ty­kom trud­no­ści. Wca­le mnie to nie dzi­wi. Nie­któ­rzy na­zy­wa­ją ją „au­to­bio­gra­fią”, inni – „wspo­mnie­nia­mi le­ka­rza”.

Są­dzę, że oby­dwa te okre­śle­nia nie są traf­ne. Aby na­pi­sać hi­sto­rię mego ży­cia, nie po­trze­bo­wał­bym na to kil­ku­set stron, na­wet gdy­bym nie chciał opu­ścić naj­smut­niej­szych jej roz­dzia­łów. Mogę tyl­ko stwier­dzić, że nie mia­łem za­mia­ru pi­sać o so­bie, prze­ciw­nie, usil­nie sta­ra­łem się być obiek­tyw­nym. Je­że­li mimo to książ­ka ni­niej­sza sta­ła się au­to­bio­gra­fią, to są­dząc po po­wo­dze­niu, ja­kim się cie­szy, moż­na by przy­pusz­czać, iż naj­prost­szą me­to­dą pi­sa­nia książ­ki o so­bie sa­mym jest pi­sa­nie jej z my­ślą, że się pi­sze o kimś zu­peł­nie in­nym.

.....

– Al­tro che il vino del par­ro­co! Czy ci nie mó­wi­łam – śmia­ła się Ana­rel­la. – E un vino mi­ra­co­lo­so!

Rze­czy­wi­ście spra­wia­ło cuda, gdyż na­gle za­czą­łem mó­wić po wło­sku płyn­nie i z za­wrot­ną szyb­ko­ścią, bu­dząc gło­śny śmiech mat­ki i cór­ki. Uczu­łem wiel­ką przy­jaźń dla don Dio­ni­sia: po­do­ba­ło mi się jego imię i za­sma­ko­wa­ło jego wino; po­wie­dzia­łem, że chciał­bym go po­znać. Nic ła­twiej­sze­go – wie­czo­rem bę­dzie miał ka­za­nie w ko­ście­le do fi­glie di Ma­ria31.

.....