Niebo na uwięzi

Отрывок из книги

Mojemu mężowi Axelowi

Upłynęło wiele lat od czasu, gdy zasiałem kłamstwa, a więc spowodowałem, że wykiełkowały nowe formy życia, o których opowiadam. Jednak bardziej niż kiedykolwiek przedtem muszę starannie uporządkować gałęzie i ustalić, które z nich wyrastają z prawdy, a które z kłamstwa. Czy będzie możliwe odcięcie zwodniczych gałęzi bez nieodwracalnego okaleczenia drzewa? Być może powinienem raczej wyrwać drzewo i przesadzić je na równy teren o żyznej glebie. Wiązałoby się to jednak z wielkim ryzykiem, ponieważ moje drzewo dostosowało się na sto jeden sposobów do własnej nieprawdy, nauczyło się wyginać na wietrze i utrzymywać przy życiu przy niewielkiej ilości wody. Przechyliło się tak bardzo, że stanowi poziomą zieloną zagadkę, zaledwie połowicznie wzniesioną i ustawioną prostopadle do wysokiego, pozbawionego życia klifu. Jednak nie leży na ziemi, jego liście nie gniją w rosie, a całe drzewo spotkałby taki los, gdybym zdecydował się je przesadzić. Zakrzywione pnie nie mogą powstać, tak samo jak ja nie jestem w stanie się wyprostować, jak to było możliwe w wieku dwudziestu lat. Łagodniejsze środowisko, po tak długim przebywaniu w surowym klimacie, z całą pewnością okazałoby się zgubne.

.....

Ojciec także nie akceptował mojego nowego statusu. Wcale nie był mi wdzięczny za chęć odkrycia przed nim tych wszystkich ważnych faktów. Umniejszał moją wiedzę i nazywał ją nonsensem. Był przeciwny pozdrawianiu Pimmichen, matki lub jego samego słowami „Heil Hitler”, zamiast tradycyjnym „Guten Tag13” lub „Grüß Gott”, który to zwrot powstał tak dawno temu w średniowieczu, że nikt już nie pamiętał, czy znaczy „Bądź pochwalony”, „Niech będzie pochwalony!” czy „Szczęść Boże”. W owym czasie wszyscy w Rzeszy automatycznie pozdrawiali się nawzajem „Heil Hitler”, nawet przy drobnych czynnościach, jak kupowanie chleba czy wsiadanie do tramwaju. Właśnie tak ludzie się do siebie zwracali.

Próbowałem przemówić ojcu do rozsądku. Gdybyśmy nie chronili naszej rasy, logiczne byłoby spodziewać się katastrofalnych skutków, lecz on twierdził, że nie wierzy w logikę. Stwierdziłem, że to niewiarygodne w przypadku kogoś, kto prowadzi fabrykę — jak ktoś taki mógłby nie wierzyć w logikę? To, co powiedział, było tak głupie, że z całą pewnością musiało stanowić żart. Ojciec jednak powtarzał, że wcale tak nie jest i że nawet w biznesie emocje są naszym jedynym godnym zaufania przewodnikiem. Stwierdził, że ludziom wydaje się, iż analizują sytuacje za pomocą swoich mózgów, uważając, że odczuwane przez nich emocje są niczym innym, jak tylko wynikiem procesu poznawczego, lecz są w błędzie, ponieważ inteligencja nie znajduje się w głowie, a w ciele. Wychodzisz ze spotkania, myśląc „Dlaczego czuję się zły, podczas gdy powinienem skakać z radości?”. Spacerujesz po parku w słoneczny dzień i zastanawiasz się, dlaczego masz w sercu taki ciężar i cóż takiego mogłoby cię trapić. Dopiero potem to analizujesz. Emocje prowadzą cię do tego, czego logika nie była w stanie samodzielnie odnaleźć.

.....