Nieśmiały zabójca

Отрывок из книги

Moim rodzicom, Pepie i Luisowi,

za wsparcie i nieskończoną cierpliwość

.....

W wieku dziesięciu lat Sandra zagrała w swoim pierwszym filmie, Drugie drzewo w Guernice, przez przypadek, tak powiedziała w jednym z wywiadów: jakaś przyjaciółka jej mamy poleciła ją reżyserowi, Pedrowi Masó. Potrzebowała zaledwie czterech lat, żeby „znowu stanąć przed kamerami” w filmie Sprośność zaczyna się w Pirenejach, w którym występował José Luis López Vázquez, w roli mającego poważny problem młodego Hiszpana z prowincjonalnego miasteczka: każdą kobietę, która go pociąga, widzi z brodą i wąsami i ta straszliwa wizja go paraliżuje. Idzie do psychiatry, a ten zachęca go do przywołania traumy z dzieciństwa, która wyjaśniłaby jego skrępowanie i nieśmiałość wobec kobiet. Psychiatra przypomina mu, że mężczyzna jest królem stworzenia i że kobiety służą do tego, by je zdobywać. „Od tej chwili – mówi – kiedy zbliży się do ciebie jakaś kobieta, powtarzaj sobie w myślach: to są istoty niższe, to są istoty niższe…” López Vázquez ma grupkę przyjaciół, z którymi chce wyskoczyć do Biarritz, żeby obejrzeć zabronione w Hiszpanii filmy erotyczne, takie jak Ostatnie tango w Paryżu. Na początku epoki otwarcia dyskusja nad różnicą pomiędzy erotyzmem a pornografią nie schodziła ze szpalt gazet i nie opuszczała debat telewizyjnych, była to sprawa niebywale kontrowersyjna, rozumiało się, że erotyzm jest estetyczny i w dobrym guście, a pornografia nie; w każdym razie zarówno filmy erotyczne, jak i pornograficzne były całkowicie zabronione, jeśli pokazywały pełną nagość. Co weekend tysiące Hiszpanów przekraczało granice w Biarritz albo w Perpignan, żeby zobaczyć te filmy, które Generalissimus dla naszego dobra postanowił ocenzurować, a wracając, czuliśmy, że jesteśmy bardziej wolni, mądrzejsi: widzieliśmy piersi i krocza, i mignięcie penisa, i pół jądra!, bo ja też pojechałam obejrzeć sprośne filmy w Perpignan, tak, gdy miałam czternaście lat. Nie pamiętam, z kim pojechałam czy raczej kto mnie zabrał, jakaś grupka dorosłych, bez wątpienia, ale nie dostaliśmy biletów na Emmanuelle, więc musieliśmy pójść na jakiś inny film, taki przedziwaczny, w którym mnóstwo się pieprzyli i na którym musiałam bardzo się wysilać, żeby wysiedzieć do końca i nie zasnąć, bo celem, moim celem, nie było obejrzenie filmu, tylko opowiedzenie o nim koleżankom, żeby wzbudzić ich zazdrość.

Dwóch kompanów Lopeza Vazqueza pod byle pretekstem żegna się z żonami – młodymi, piersiastymi, w krótkich spódniczkach, tak jak wszystkie kobiety pojawiające się w tym filmie – i razem z Lopezem Vazquezem wybierają się w podróż do Biarritz, śpiewając radośnie: Taki z nami wielki feler, że lubimy lale! Hej, ho, la, la, la, Hiszpania, Hiszpania olé! (Cały film jest apologią autochtonicznego grubiaństwa, postaci są wieśniakami i pysznią się swoim chamstwem, nawet się nim chełpią, to takie typowo hiszpańskie hołubienie ignorancji). Dojeżdżają na miejsce i odkrywają, że Biarritz jest opanowane przez ich rodaków, samochody krążące po mieście i zaparkowane na ulicach należą do Hiszpanów, a przed kinami stoją dziesiątki hiszpańskich autobusów: ich rodacy hurmem ruszyli do Biarritz, żeby obejrzeć filmy z momentami, jak to się wtedy mówiło, co niepomiernie się trzem przyjaciołom podoba, jako dobrzy Hiszpanie nie mówią bowiem po francusku ani w żadnym innym obcym języku (w Biarritz nawet pokojówki w hotelu są Hiszpankami. Nadiuska, kolejna muza otwarcia, o niemiecko-polsko-rosyjskim pochodzeniu, gra jakąś nieprawdopodobną mieszkankę Calatayud. Nadiuska i Sandra zagrały razem w wielu filmach.

.....