Отрывок из книги
Dalene Matthee
Uit die boskloof aan die oostekant het ’n yslike houtslee met vier osse voor, en swaar gelaai met goed, gekom. Dit was nie godsmoontlik nie want daar was nie ’n pad nie. Daar kon nie ’n pad wees nie, nie deur daardie klowe en driwwe nie, daar was net die voetpad. En agter die eerste slee het ’n tweede een uit die ruigtes gekom. Groot slees, van die soort waarmee jy sware hout uitry. Ek sê vir myself: hou teë die skrik, dis ’n spokery. Ek glo nie aan ’n spokery nie, maar wat anders? Van waar ek gestaan het, kon ek nie uitmaak wie se slees dit was nie en ek begin nader stap soos een in ’n droom; jy loop en loop, maar dis of jy nie vorentoe kom nie.
.....
Ek het die vuur opgemaak, koffiewater oorgehang en solank die patats gewas. Voordat ek die môre weg is dorp toe, het ek haar uitdruklik belet om naby die tente te gaan. Dit was nie te sê dat sy sou luister nie. Daar was ’n tyd toe Mirjam skielik baie eiesinnig geword het en ek later met Mrs Barrington daaroor moes praat. Sy sê toe ek moet die kind net mooi behandel en uitlos: meisiekinders word maar so, hulle kom vanself weer reg. Kort daarna het sy gesê ek moet Mirjam vir ’n week saam met haar en die oudste drie meisiekinders Karawater toe laat gaan. Ek wou eers nie. Later het ek maar so gemaak, en toe Mirjam terugkom, was sy baie beter. Ek dink Mrs Barrington het vir haar dinge gesê wat ’n pa nie kan sê nie. Maar snaaks, van toe af het dit my al meer gepla dat ek nie die moed kon kry om met haar oor haar ma en haar ouma te praat nie. Hoe sê jy vir jou mooie meisiekind jou lot is die einde as jy dit die dag sou waag om ’n man te vat? Hoe sê jy vir ’n boom: moenie groei nie? Hoe sê jy vir ’n voël: moenie vlieg nie? Elke keer as sy verjaar, het ek vir myself gesê: jy moet met haar praat, Silas Miggel. Maar ek het nie. In my onnooslikheid het ek gedink dis veilig solank ek haar eenkant kon hou. En toe? Toe staan daar skielik elf tente op die platrand, ek kom by die huis en Mirjam is nie daar nie en die duiwel kom sê vir my allerhande dinge. Voor die son onder was, sou ek vir White loop sê om vir Christie te sê om vir hulle te sê: ek skiet die eerste losloper-Italiaan wat naby my meisiekind kom, morsdood plat. En die oomblik wat die goewerment laat weet die skip is op pad, beginne ek hulle aanry dorp toe, en die goewerment moet sommer die honourable Barrington aanskryf om vir die skip te betaal sodat dit hom kan leer om sy drome in sy kooi te hou.
Die koffie was klaar en die patats halfpad gaar toe Mirjam sonder ’n woord die deur oopstoot en verbyloop kamer toe. Ek sien sy’s nukkerig.
.....
