Branki w jasyrze

Оглавление

Deotyma. Branki w jasyrze

Prolog

Kolce pod różami

Dyplomacja

Zamurowany

Nie od razu Kraków zbudowano

Dwór królowej Kingi

Rozstanie

Kyrie Eleison

Na pobojowisku

Co koń wyskoczy

Dziecinna psota

Szturm

Piekło

Przy ognisku

Krwawy list

Ucieczka

Uratowany skarb

Do Dniepru

Targ

Mały zdrajca

Między krogulcem a sokołem

Na Wschód

Święte Morze

Karakorum

Na Bajkale

Kuryłtaj

Gołębie z domu

Brat Benedykt

Dwór cesarzowej Turakiny

Rajski wieczór

Złote miesiące

Tajemnicza góra

Lata niewoli

Jeszcze raz gołąb

Już po wszystkim

Sen

Anielska rózga

Na Zachód

Między swymi

Z przeszłości

Czy to Kraków?

W gnieździe sęp

Z wieścią

Tatarzy

Oswobodziciel

Spotkanie

Święto

Blisko nieba

Róża jerychońska

Epilog

Отрывок из книги

Pan zamku, Sulisław na Żegnańcu, był człowiekiem bez zarzutu. Nie rozbijał się, nie prześladował swoich dłużników, nie oszukiwał wierzycieli. Co wieczór, modląc się głośno, zanosił do Boga jedną tylko prośbę, żeby mu pozwolił umrzeć nie w łóżku, ale w szczerym polu, za kraj i za wiarę.

Miał więc pan na Żegnańcu piękne i rzadkie przymioty, miał też i niejedno „ale”. Umiłowanie karności sprawiło, że w stosunkach z ludźmi był twardy, a w bliższym pożyciu trudny. Drżała przed nim żona, domownicy, żołnierze i włościanie. Ale Sulisław, porównując się z wielu gorszymi od siebie, sądził, że i tak jest aż nadto łaskawy dla tego „nędznego świata”, co tyle dobrodziejstw doznał od jego rodu, a tak mało potrafił je cenić.

.....

Między witowskimi mniszkami znajdowała się rodzona siostra pierwszej żony Zyndrama. Norbertanka twierdziła stanowczo, że jej siostra zginęła śmiercią tragiczną, i to z rąk męża. W Witowie uwierzono norbertance, a ta, pod wpływem rozżalenia, opowiadała o Zyndramie niesamowite rzeczy. Jego postać urosła w klasztorze do groźnej legendy i Ludmiła wychowała się w postrachu tego imienia. Kiedy w Żegnańcu powiedziano jej, że Zyndram jest bratem Sulisława, przelękła się i zmartwiła szczerze. Jednak przez uszanowanie dla gospodarza domu o niczym nie wspomniała. Ale teraz, kiedy tego zabójcę i potępieńca, który duszę piekłu zaprzedał, chciano jej przeznaczyć na męża, teraz już nie mogła milczeć.

Elżbieta, wysłuchawszy długiego opowiadania Ludmiły, uśmiechnęła się niedowierzająco. Właściwie nie znała przeszłości Zyndrama. W żegnanieckim zamku nikt nie śmiał mówić o nim takich rzeczy, zapewniała więc Ludmiłę, że wieści muszą być fałszywe. Radziła jej pokorę i cierpliwość, pocieszała, jak mogła. Jednak zwierzenia dziewczyny zostawiły w jej sercu niepokój…

.....