Читать книгу Алуан түсті балықтар және Дария - Джан Амании - Страница 1

Бұрынғы өткен заманда жап-жасыл ну орман мен шексіз терең көк теңіздің арасында орналасқан кішкентай ғана бір ауылда Қали деген адам өмір сүріпті. Қалидың Ділдә атты сүйікті жары, Мансұр деген ұлы, Дария деген қызы болыпты. Қали күні бойы балық аулап, ұлы аң аулап, әйелі мен қызы үй шаруасымен айналысып, адал еңбектерімен бақытты өмір сүріп жатады. Күндердің күнінде Ділдә қайтыс болып, қайғылы күндер туады.

Үнемі көңілді, ақжарқын жүретін Қалидың жүзінен жылылық, көзінен күлкі кетеді. Жұбанышын теңізден іздеп, таңның атысы, күннің батысы сонда өткізеді.

Осылайша жыл өтеді. Аналарының қазасынан кейін әкесінің қайғыдан қабырғасы қайысып, әбден құсаға айналғанына шыдай алмаған Мансұр мен Дария бір күні кешкі астан кейін оны әңгімеге тартады:

– Әке, біз қарындасымыз екеуміз сіздің өзіңізге лайық серік тапқаныңызды қалаймыз, – деген Мансұрдың сөзін Дария да құптап:

– Иә, әкетай, бізге ана керек, – дейді.

Осы кештен кейін балалары күнде мазасын алып, ақыры Қалиды дегендеріне көндіреді. Сөйтіп, ол ауыл ұстасының Бедер деген қызына үйленеді. Қуаныштары қойындарына сыймаған Мансұр мен Дария «Біздің үйімізге де бақ-береке келді» деп, мәз-мәйрам болады.

Өкінішке орай, беті жылтыраған сұлу болғанымен, Бедер десе дегендей, қатыгез, долы, жоқ жерден кінә іздеген, ішітар әйел болып шығады. Мансұр мен Дарияның күнде еститіні:

– Жатып ішер жалқау, арамтамақ, олақ немелер! – деген сөздер болды.

Бар тамақты аяп, қасықтап қана беріп, екеуін әбден қамықтырады. Аш-жалаңаш жүрсе де, әкелерін аяп, Мансұр мен Дария білдірмеуге тырысып, бірі аңға шығып, екіншісі күні бойы кір жуып, үй жинап, ас әзірлеп, тыным таппайды. Сонда да Бедерге жақпайды.

Қыз бала емес пе, Дария түнде теңіз жағасына барып, көз жасын көл етіп, ағасы мен әкесіне айта алмаған өкпе-назын сонда шығарып жүрді. Сондай түндердің бірінде кенеттен ай ерекше жарқырап, айналаның бәрі жап-жарық болып кетеді. Теңіздің беті түгелдей түрлі-түсті балықтарға толады. Балықтардың бірі Дарияның қасына жақындап келіп, сөйлей жөнелді: «Сенің көз жасың бізге ауыр тиеді. Теңіздің суы онсыз да ащы. Неге жыладың?»