Zew krwi

Отрывок из книги

Stara tęsknota za szlakiem, za dalą Sus jeden zrywa łańcuch codzienności, Sen się zimowy kończy. Nagłą falą We krwi Zew śpiewa melodię dzikości.

Gdyby Buck czytywał gazety, dowiedziałby się niewątpliwie, iż zarówno jemu, jak wszystkim muskularnym i długowłosym psom na przestrzeni od Puget Sound do San Diego zaczęło zagrażać poważne niebezpieczeństwo. Ludzie bowiem, myszkując w podbiegunowych ciemnościach, natrafili na żółty metal, parowce zaś i towarzystwa transportowe rozniosły tę wiadomość szeroko po świecie. Tysiące chciwych rzuciło się ku Północy, a każdy potrzebował psów. Wielkich psów, o mięśniach zdatnych do pracy i o gęstej puszystej sierści, która chroni przed mrozem.

.....

Przez dwie doby wagon ów trząsł się, przyczepiony do gwiżdżących lokomotyw, i przez dwie doby Buck nic nie jadł i nie pił. Zły i nastroszony, przywitał obsługę kolejową groźnym pomrukiem, za co odpłacono mu kpinami. Kiedy pies rzucał się na ściany klatki, ludzie śmiali się i dokuczali mu, ile mogli. Szczekali i warczeli niby rozjuszone psy, miauczeli jak koty, piali, uderzając ramionami o boki. Buck rozumiał, że wszystko to było bardzo głupie, tym dotkliwiej jednak obrażało jego dumę, tym mocniej podsycało złość. Głód nie dręczył go zbytnio, za to brak wody powodował nieznośne męczarnie i rozżarzał wściekłość. Złe traktowanie doprowadziło wrażliwego i szlachetnego psa do gorączki, wzmaganej bólem opuchniętego i wyschniętego języka i gardła.

Cieszyło go jedno: nie czuł już linki na szyi. Linka dawała wrogom nieuczciwą przewagę; ale teraz Buck pokaże, co umie. Nigdy już nie pozwoli opasać szyi sznurem. Postanowił to z całą stanowczością. Przez dwie doby nie jadł i nie pił i przez te dwie doby męki nagromadził w sobie potężny zapas wściekłości, grożący wybuchem wobec każdego, kto podejdzie pierwszy. Oczy zaszły mu krwią — wyglądał jak rozjuszony diabeł. Sam sędzia nie poznałby go teraz. Konduktorzy odetchnęli z ulgą, pozbywszy się wreszcie w Seattle niebezpiecznego ładunku.

.....