Отрывок из книги
Francois Smith
Sy ruk haar blik weg van die oor na die skouer wat bokant die lakenrand uitsteek en die arm wat effens geknak op die kombers lê, die pajamamou opgetrek teen die arm. Die hand hang oor die heup af na voor, buite sig, maar die arm, die stukkie wat uitsteek, is dunner as wat sy verwag het. Wat het sy verwag? Kan sy dít onthou?
.....
Prrr, prrr, prrr, skop hy, en sy gaan voort met wat sy heelpad van Harwich gedoen het: regtig probeer kyk na wat om haar aangaan, probeer vatplek kry aan die landskap, die geboue, hiérdie wêreld probeer peil. Is daar werklik iewers ’n oorlog aan die gang? En waarom merk sy so min daarvan? Daar is wel ’n vreemde, vae soort ongedurigheid in haar, maar dit het nie presies met die land en sy oorlog te make nie, dit het eerder te make met haar onvermoë om onverdeeld op iets daar buite te konsentreer. Dit is alewig asof daar iets anders is, iets net buite sigafstand, wat eintlik haar aandag verdien.
Jacobs se geskop-skop maak dit ook nie makliker nie en toe sy haar weer kry, is haar blik vasgevang deur die blos wat van sy kaak oor sy gladde wange optrek – wange sonder ’n teken van baard – en die uniformbaadjie wat opwip oor sy boude. Ag, liewe vader, ook dáárin sien sy vir Jacques. Maar die feit is dat selfs wanneer sý gery het, daar in Dordrecht, moes hý eers die motorfiets se enjin warm kry voordat hulle dit aan die brand kon stoot, pompend aan so ’n hefboom aan die enjin. En nou, hier in hierdie vreemde dorp en in die vreemde land en met ’n wildvreemde soldaat wat die opdrag gekry het om haar te begelei, is dit wat haar te binne skiet: hoe sy agterop Jacques la Mer se motorfiets op die paadjies deur die Biesbosch se riet- en biesievelde putte-putte-put. Later het sy toe self gery, hy moes haar wys hoe: Hier die ratte, een, twee drie; dáár draai jy die petroltoevoer geleidelik oop; kry jou vingers behoorlik om die rem.
.....