Benedykt XVI. Wiara i proroctwo pierwszego papieża emeryta w historii

Отрывок из книги

16 kwietnia 2020 roku Benedykt XVI skończył dziewięćdziesiąt trzy lata. Wprawdzie droga jego ziemskiego życia jeszcze nie dobiegła kresu, ale skończyła się już droga jego publicznej aktywności i posługi. Jest więc czymś właściwym objąć ją całościowym spojrzeniem, uświadamiając sobie zarówno jej bogactwo i różnorodność, jak również wewnętrzną spójność i konsekwencję. Pontyfikat jest niewątpliwie najbardziej znanym i najważniejszym jej etapem, ale czasowo obejmuje zaledwie jedną dziesiątą część tej drogi i może być lepiej zrozumiany i doceniony, jeśli zostanie odczytany na tle całościowego przebiegu długiego życia, bez reszty poświęconego dawaniu odpowiedzi na powołanie do służby Bogu i Jego Kościołowi, od dzieciństwa w katolickiej Bawarii, po duchowe wyciszenie w klasztorze Mater Ecclesiae w Watykanie.

Giovan Battista Brunori towarzyszy nam w tym szybkim i płynnym, a mimo to niepowierzchownym odczytaniu biografii Benedykta XVI, opierając odniesienia do wcześniejszych etapów życia Josepha Ratzingera na całkowicie wiarygodnych i obecnie już wręcz „kanonicznych” wspomnieniach samego papieża emeryta i jego brata Georga. W odniesieniu do najbardziej wymagającego i bliskiego nam okresu pontyfikatu Brunori korzysta nie tylko z publicznych dokumentów, ale także z różnych wywiadów przeprowadzonych przez siebie z ważnymi świadkami. Oczywiście czyni to tę książkę oryginalnym wkładem w interpretację niektórych wydarzeń związanych z pontyfikatem, a jednocześnie lekturą zawierającą pewne osobiste oceny, które nie mogą wykluczyć innych punktów widzenia.

.....

2 25 marca 2005 r. Jan Paweł II z powodu choroby nie przewodniczył nabożeństwu drogi krzyżowej w Koloseum, co czynił przez wszystkie lata od początku swojego pontyfikatu. Uczestniczył w niej duchowo, w swojej kaplicy prywatnej za pośrednictwem telewizji. Nabożeństwu w Koloseum przewodniczył kard. Camillo Ruini – wikariusz generalny Rzymu, a rozważania przygotował kard. Joseph Ratzinger, wówczas dziekan Kolegium Kardynalskiego – przypis red. wyd. pol.

Wielu czuje się zmuszonych zrewidować własną ocenę tego wymykającego się wszelkim schematom człowieka, którego nie zrozumieli. Istnieje wiele błędnych interpretacji postaci Benedykta XVI – twierdzi historyk Andrea Riccardi. Przy jego wyborze istotną rolę odegrały dwa czynniki. Przede wszystkim był to „lęk z powodu odejścia wiecznego papieża Jana Pawła II”, ukierunkowujący na wybór kandydata z tego samego pokolenia, który „wprawdzie nie ma charyzmatu poprzednika, ale jest pewny”, być może „papieża przejściowego”. Drugim czynnikiem była potrzeba „zaprowadzenia porządku w Kościele, o którym mówiono, że właściwie nie jest rządzony w związku z istotnymi sprzecznościami, jakie wprowadził w nim Jan Paweł II”. W gruncie rzeczy niektórzy chcieli, aby Benedykt XVI zaprowadził na nowo porządek w Kościele i podjął pewne decyzje w kierunku tradycjonalistycznym. To jednak nie uwzględniało „dwóch przymiotów Benedykta XVI: po pierwsze jego serdecznej i uprzejmej ludzkiej dobroci, która nie usposabiała go do bycia papieżem autorytarnym; po drugie zaś tego, że był on człowiekiem wielkiej tradycji, a więc doskonale wiedział, iż tradycjonalizm jest pewnym wypaczeniem tradycji, i że nie można go sprowadzać do konserwatyzmu. Rok po wyborze ci, którzy go wybrali, poczuli się rozczarowani – rozczarowani papieżem, który nie był wystarczająco twardy”.

.....