Karolingsche Verhalen

Оглавление

J. A. Alberdingk Thijm. Karolingsche Verhalen

Karolingsche Verhalen

Inhoudsopgave

Carel en Elegast—De vier Heemskinderen—Willem van Oranje—Floris en Blancefloer

In nieuwer form overgebracht door. JOS A. ALBERDINGK THIJM

VIJFDE UITGAVE. ZUTPHEN—W.J. THIEME & CIE—MCMXLVIII

VOORREDE VAN DE TWEEDE UITGAVE

CAREL EN ELEGAST

AAN Dr. V.H. DELECOURT. (1851.)

DE VIER HEEMSKINDEREN

AAN HENDRIK CONSCIENCE. (1851.)

HIER BEGINT DE HISTORIE VAN DE VROME VIER HAYMIJNSKINDEREN. HET EERSTE CAPITTEL

HET TWEEDE KAPITTEL

HET DERDE CAPITTEL

HET VIERDE CAPITTEL

HET VIJFDE CAPITTEL

HET ZESDE CAPITTEL

HET ZEVENDE CAPITTEL

HET ACHTSTE CAPITTEL

HET NEGENDE CAPITTEL

HET TIENDE CAPITTEL

HET ELFDE CAPITTEL

HET TWAALFDE CAPITTEL

HET DERTIENDE CAPITTEL

HET VEERTIENDE CAPITTEL

HET VIJFTIENDE CAPITTEL

HET ZESTIENDE CAPITTEL

HET ZEVENTIENDE CAPITTEL

HET ACHTTIENDE CAPITTEL

HET NEGENTIENDE CAPITTEL

HET TWINTIGSTE CAPITTEL

HET EEN-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

HET TWEE-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

HET DRIE-EN-TWINTIGSTE CAPITEL

HET VIER-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

HET VIJF-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

HET ZES-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

HET ZEVEN-EN-TWINTIGSTE CAPITTEL

WILLEM VAN ORANJE

FLORIS EN BLANCEFLOER

AAN HELENE UKENA. (1851—1873)

Отрывок из книги

J. A. Alberdingk Thijm

Gepubliceerd door Good Press, 2022

.....

Als de Koning dit hoorde, verblijdde hij zich in zijn harte, dat Elegast, de roover, hem goed gunde en liefhad. Hij dacht bij zich-zelven—'kon ik, met behoud mijner eere, thuiskomen, ik zoû hem zoo veel goed geven, dat hij zonder stelen of rooven al zijn dagen leven kon. Dat mag men wel van mijn gelooven!'

Na deze overweging vraagde hij aan Elegast—'of deze hem ergends anders wilde heenleiden, daar zij die nacht te zamen buit mochten opdoen; hij zoû daar van zijn kant, zoo Elegast hem meê woû laten gaan, gaarne zijn kracht en behendigheid aan wijden. Elegast zeide: "Wat mij betreft—gaarne: maar ik ben niet geheel zeker, of gij soms den spot niet met mij drijft. Bij Eggheric van Egghermonde, die des Konings zuster tot vrouw heeft, daar kunnen wij stelen, zonder ons te bezondigen. 't Is schande en jammer, dat hij leeft. Menig heeft hij verraden en in groot onheil gebracht. Zelfs den Koning, zijnen Heer, zoû hij aan het leven en de eere staan—ging alles naar zijn wensch: dat kan ik u getuigen. En echter heeft hij land en zand en menig ding—burcht en leen—aan den Koning te danken. Al had hij geen andere toevlucht—het zoû hem luttel schaden, dat wij van het zijne teerden. Daarheen —zoo ge wilt—zullen wij optrekken." Toen overlegde de Koning bij zich-zelven, dat het daar, gelijk het geschapen stond, goed stelen ware: hij was toch wel zeker, dat al zoû hij bij zijne zuster in boeyen raken, zij hem ongaarne zoû laten hangen. Eindelijk kwamen zij overeen daar gezamendlijk heen te rijden, om Eggherics grooten schat te stelen. De Koning vergat zijn rol geen oogenblik.

.....