Purpurowy zmierzch

Отрывок из книги

Pur­pu­ro­wy zmierzch

Od­le­gły o nie­speł­na trzy czwar­te mili kom­pleks prze­my­sło­wy na po­zór nie róż­nił się wie­le od oczysz­czal­ni ście­ków, któ­rą za­ję­li kil­ka dni wcze­śniej. Pa­rę­na­ście bu­dyn­ków, roz­sia­nych na prze­strze­ni może dzie­się­ciu hek­ta­rów. Część za­bu­do­wy po­chło­nę­ły pło­mie­nie, któ­re ogar­nę­ły kom­pleks po ostrza­le HI­MARS-ami. Zda­rza­ły się jed­nak be­to­no­we kloc­ki, któ­re wy­da­wa­ły się ab­so­lut­nie nie­na­ru­szo­ne. Wo­znia­kow­ski sku­pił się wła­śnie na nich.

.....

– Bzdu­ry – fuk­nął Po­lak.

– Ja to wiem, ty też, ale im dłu­żej bę­dzie­my tu­taj sie­dzieć bez­czyn­nie, tym wię­cej głu­pot za­cznie przy­cho­dzić lu­dziom do gło­wy. Nie chciał­bym, że­byś obu­dził się z ukra­iń­ską lufą przy skro­ni.

.....