"De zoon van Kazan" van James Oliver Curwood. Gepubliceerd door Good Press. Good Press publiceert een ruim aanbod aan titels in alle genres. Van bekende klassiekers & literaire fictie en non-fictie tot vergeten−of nog niet-ontdekte pronkstukken−van de wereldliteratuur, wij publiceren boeken die u beslist moet lezen. Iedere Good Press editie is zorgvuldig aangepast en geformatteerd om de leesbaarheid voor alle e-lezers en apparaten te verbeteren. Ons doel is om e-books te maken die gebruiksvriendelijk en toegankelijk voor iedereen zijn in een digitaal formaat van een hoogwaardige kwaliteit.
Оглавление
James Oliver Curwood. De zoon van Kazan
De zoon van Kazan
Inhoudsopgave
I. Het groote onbekende
II. Het eerste gevecht
III. Een nacht vol angst
IV. Een hongerig zwerver
V. De wolf in hem spreekt
VI. De kreet van het eenzame hart
VII. Wakayoo's einde
VIII. Eindelijk vrienden
IX. De redding van Umisk
X. Gepakt!
XI. Gekastijd, maar niet onderworpen
XII. Mc Taggart ontvangt zijn antwoord
XIII. De verlokking der Vrouw
XIV. De dochter van den storm
XV. Nepeese laat zich gelden
XVI. De stem van zijn ras
XVII. De uitgestootene
XVIII. De agent neemt zijn besluit
XIX. Een vergeefsche worsteling
XX. Nepeese doet haar keus
XXI. Alleen!
XXII. Een winter van wachten
XXIII. Naar het Noorden
XXIV. Op het spoor
XXV. Baree maakt het Mc Taggart lastig
XXVI. Mc Taggart's triomf
XXVII. Vriendschap
XXVIII. De lokstem van het Zuiden
XXIX. Het einde van den zoektocht
XXX. De rekening wordt vereffend
Отрывок из книги
James Oliver Curwood
Gepubliceerd door Good Press, 2022
.....
Maar voor Baree was het een andere zaak. Hij zonk naar beneden als een steen. Een geweldig gebulder vervulde zijn ooren, het was donker, benauwend, afschuwelijk. Hij werd om en om geworpen. Hij was twintig voet diep onder water. Toen steeg hij naar de oppervlakte en begon wanhopig met zijn pooten te slaan. Het hielp hem niet veel. Hij kreeg alleen maar den tijd om een paar maal met de oogen te knippen en wat lucht in zijn longen te halen, toen hij in een kolk verdween, die als een molentocht tusschen twee boomstammen draaide en eenigen tijd lang konden de scherpste oogen huid noch haar van hem ontdekken. Toen kwam hij weer boven bij een miniatuur Niagara en vijftig of zestig meter lang werd hij als een harige bal in het rond geworpen. Daarna werd hij in een ijskouden poel gesmeten en toen, half dood, krabbelde hij, op een steenige zandbank, uit het water.
Langen tijd bleef hij daar liggen in een vloed van zonneschijn, zonder zich te bewegen. Zijn oor deed hem pijn en toen hij eindelijk zijn neus ophief, was deze heelemaal ontstoken en voelde zoo branderig aan, alsof hij hem in vuur gestoken had. Zijn pooten en lichaam waren pijnlijk en toen hij zich over den steenigen zandbodem rond begon te sleepen, was hij het rampzaligste jonge hondje ter wereld. Hij was ook totaal den weg kwijt. Tevergeefs keek hij rond naar een herkenningsteeken—naar het een of ander, dat hem den weg naar huis terug kon wijzen. Maar alles was hem even vreemd. Hij wist niet, dat het water hem aan land geworpen had aan den verkeerden kant van de kreek en dat hij, om het hol onder de omgevallen boomen te bereiken, deze weer zou moeten oversteken. Hij jankte halfluid om zijn moeder. Wolvin had hem niet kunnen hooren als hij geblaft had, want haar hol was meer dan twee honderd vijftig meter stroomopwaarts. Maar het wolveninstinkt legde Baree al vanzelf het zwijgen op na dit zachte gejank.
