Wymiary życia

Отрывок из книги

Spis treści

Karta tytułowa

.....

Baloniarstwo oznaczało wolność – wolność podległą jednak siłom wiatru i niepogody. Aeronauci często nie potrafili stwierdzić, czy znajdują się w ruchu czy w bezruchu, nabierają wysokości czy ją tracą. Na początku wyrzucali garść piór, które leciały do góry, jeśli balon się obniżał, a w dół, jeśli się wznosił. Ta technika została udoskonalona i za czasów Burnaby’ego używano w tym celu podartych na paski gazet. Co do pomiarów poziomych, Burnaby wynalazł własny prędkościomierz w postaci małego papierowego spadochronu na czterdziestopięciometrowej jedwabnej lince. Wyrzucał go z gondoli i mierzył, w jakim czasie linka się napręży. Siedem sekund oznaczało, że balon leci z prędkością dziewiętnastu kilometrów na godzinę.

W ciągu pierwszego wieku latania podejmowano wiele prób, by zapanować nad nieposłuszną powłoką i zwisającym z niej koszem. Eksperymentowano ze sterami i wiosłami, z pedałami i kołami poruszającymi śmigła; wszystko to niewiele zmieniało. Burnaby uważał, że kluczem jest kształt: należało postawić na napędzany mechanicznie aerostat w formie tuby albo cygara – tak się też ostatecznie okazało. Ale wszyscy, zarówno Anglicy jak i Francuzi, konserwatyści czy postępowcy, zgadzali się, że przyszłość latania należy do maszyn cięższych od powietrza. I choć nazwisko Tournachona zawsze łączono z baloniarstwem, założył on też Towarzystwo Popierania Komunikacji Powietrznej Aparatami Cięższymi od Powietrza; jego pierwszym sekretarzem był Juliusz Verne. Inny entuzjasta, Wiktor Hugo, stwierdził, że balon jest jak piękna płynąca po niebie chmura – tymczasem ludzkość potrzebuje odpowiednika ptaka, tego cudu, co rzuca wyzwanie grawitacji. We Francji kwestią latania zajmowali się głównie zwolennicy postępu społecznego. Tournachon napisał, że trzy najważniejsze symbole współczesności to „fotografia, elektryczność i aeronautyka”.

.....