Читать книгу Што кажух, то не вата - Каганец Карусь - Страница 1

Давялося раз зімой гарадскому панічу паехаць у двор на імяніны.

Прыехаўшы па чыгунцы на станцыю, ён пайшоў на сяло, што ад станцыі за паўвярсты было; каб падводу наняць, бо яшчэ трэба было вёрстаў з чатырнаццаць канём ехаць. Вось зайшоў ён у адну хату, а там якраз абедаць садзіліся. Ён зняў шапку і кажа:

– Дзень добры!

– Дзень добры! – адказваюць.

– Ці не завезлі б мяне туды і туды?

– Чаму ж не, можна, – кажа гаспадар, пагадаўшы.

– А колькі ж хочаце за хурманку?