Old Surehand t.1

Отрывок из книги

W licznych moich podróżach i dalekich wędrówkach spotykałem często, szczególnie wśród dzikich lub na pół cywilizowanych plemion, ludzi, którzy zostawali moimi przyjaciółmi. Wiernie dochowuję im pamięci i z pewnością nie zapomnę ich aż do śmierci. Nikogo jednak nie kochałem tak bardzo, jak słynnego wodza Apaczów Winnetou. Wszyscy moi czytelnicy znają tego szlachetnego Indianina i wiedzą, jak się z nim zapoznałem; wiedzą także, że przywiązanie moje do tego człowieka gnało mnie z dalekiej Afryki i Azji na prerie, w lasy i góry Ameryki Północnej. Nawet wówczas, kiedy nasze spotkanie nie było z góry umówione, umiałem zawsze odszukać przyjaciela. W takich wypadkach jechałem zwykle nad Rio Pecos do Meskalerów, szczepu Apaczów, do którego Winnetou należał, i tam mi mówiono, gdzie się wódz znajduje. Czasami dowiadywałem się o tym od myśliwych z Zachodu lub od Indian, których spotykałem po drodze.

Niekiedy jednak mogłem mu przed rozstaniem wyznaczyć dokładnie miejsce i czas przyszłego spotkania. Stosowałem się wtedy do wyznaczonej daty, on także. I choć posługiwał się indiańską rachubą czasu, która wydawała mi się niezbyt pewna, przybywał zawsze na oznaczoną minutę. Nie zdarzyło się nigdy, żebym czekał na niego.

.....

– To byłby nonsens; jest inny powód, daleko ważniejszy. Czerwonoskórzy, prawdopodobnie ze względu na łatwiejsze pojenie koni, pojechali wzdłuż rzeczki, która wprawdzie prowadzi do Rio Pecos, ale szerokim łukiem. My natomiast ruszymy prosto na zachód. Porzucimy ten trop i dotrzemy do celu, to znaczy przybędziemy do Saskuan-kui przed dwoma zwiadowcami. Chyba nie potrzebuję wyjaśniać, że się nam to opłaca.

Wyniosły uśmiech zniknął z twarzy Old Wabble’a.

.....