Հայկական սարի ծամոն

Отрывок из книги

Ամառային պայուսակս էի քրքրում, գրպանիկներից մեկում սարի ծամոն գտա…

Ինչ անսպասելի էր, դու մի ասա՝ ինքը թզուկի պես պահվել է, հետս ամենուր ման եմ տվել՝ իր գոյության մասին մասին մոռացած, մինչդեռ այդտեսակ հարստություն ու թաքնված գանձ ունենալը ուրախության երակներով պիտի ձգվեր անցնող օրերի մկաններին:

.....

Կարո՞ղ է մարդիկ լինեն, որ տեղյակ չեն՝ սարի ծամոնն ի՞նչ է, փորձեմ բառերով նկարագրել, բայց եթե հանկարծ այնպես է պատահել, որ կյանքումդ սարի ծամոն չես ծամել, դժվար թե կարողանամ դրա՝ ոչնչի հետ չհամեմատվող համն ու ծամելուց ստացած հաճույքը փոխանցել:

Սարի ծամոնը վայրի բույսի՝ անունը չգիտեմ, կաթնանման հեղուկն է, որ արևի տակ մնալով, դառնում է մածուցիկ, վարդագույն երանգի զանգված: Ժամեր անց վարդագույնը մգանում, փոխվում է շագանակագույնի՝ ռետինի հատկություններով: Ամենասկզբից շատ դառը համ ունի, անընդհատ պիտի թքես, դառնությունը կուլ տալ չի լինում: Պարզ է, չէ՞, որ «բազմահարկ կվարտիրաներում» անպետք ու անօգտագործելի ճաշակելիք է դա, դրսում՝բակում կամ այգում դեսուդեն վազվզելիս մի կես ժամ ինտենսիվ ծամել- թքելուց հետո միայն դառնությունը լրիվ անցնում է, մնում է հաճույքը: Քանի չի ջրկացել, ուզածիդ չափ չպչպացնում ես, փուչիկներ սարքում այն մեծության, ինչքան հունարդ է հերիքում: Երեխաներով ծամոն շատ էինք սիրում, բայց դրանից միայն սարերում էր ճարվում: Շուկայում էլ կար «կուլտուրական» տեսակը՝ սոդայաջրի մեջ գցած, սպիտակացրած, տեսել էի, որ ծախում են, բայց մերոնք չէին առնում:

.....