Այինկա

Քննելով մարդու ներքնաշխարհը, Զոհրապը նրբորեն ցույց է տվել նրա հոգեկան ապրումների ընթացքը հատկապես սիրային իրավիճակում։ Բարոյական խնդիրների քննության միջոցով նա դրսեւորում է հակակրանք քաղքենիության նկատմամբ եւ գովերգում անձնազոհությունը։ Ունի բազմաթիվ սիրային նովելներ … որոնցից է նաեւ «Այինկան»։ Հակոբոս ու Սահակ եղբայրները եւ Պերճուհին նովելի հերոսներն են։ Նրանք բոլորն էլ ունենում են անձնական խոր դրամա: Երկու եղբայրների մեջ Հակոբոսը «այինկաճիներու մեծը՝անդրանիկն էր. սեւաչվի, սեւահեր, երիտասարդ… », իր շրջապատում բոլորը ճանաչում են, սիրում եւ հարգում։ Նրա սուրը երբեք անտեղի չի շողացել։ Ահա տասը տարուց ի վեր Հակոբոսը «այինկաճիներու» առաջնորդն էր եւ ղեկավարը, միշտ պատվով է առաջ տարել իր գործը։ Երբեք վստահված ապրանքը չի կորցրել կամ փչացրել։ Հակոբոսը այնպիսի ժամանակ էր տուն գալիս եւ այնպիսի տեղերով, որ հարազատ եղբայրն անգամ չէր իմանում։ Եղբայրը՝ Սահակը, «Ռեժիին կը ծառայե. ինքը ահավոր այինկաճիին կրտսերը՝ քոլճի մըն է հիմա լեցուն թոշակով, երիտասարդ կտրիք մը»։ Տարօրինակ դրամա է տեղի ունենում այս հերոսների միջեւ։ Պերճուհին սկզբում սիրել է փոքր եղբորը՝ Սահակին։ Բայց քանի որ Սահակը կտրվել է գյուղացիներից եւ ծառայության անցել ոստկանությունու, Պերճուհին էլ կտրվում է նրանից, քանի որ ինքն էլ այինկաճիի աղջիկ էր։ Պերճուհին դառնում է Հակոբոսի՝ այինկաճիներու խիզախ առաջնորդի նշանածը։ Եղբայրը եղբոր դեմ։