Ci, o których pamiętamy

Отрывок из книги

Spis treści

Karta tytułowa

.....

– Bardzo ciekawe, miss Machado. W lutym siedemdziesiątego piątego, ledwo przyjechałem, a już António Machado pisał, że jestem koniem Attyli, zwanym kapitalizmem, że wszędzie tam, gdzie moje tylne kopyta dotkną ziemi, trawa usycha, a wolni ludzie umierają. Używał nazbyt barwnego języka, zgódźmy się, chociaż mnie podobały się te barwy. Pozwalały zrozumieć to, co było widać, i to, co można było sobie wyobrazić. Kiedy czyta się podobne oskarżenia pod swoim adresem, trzeba dokładnie przyjrzeć się, z czego zrobione są podeszwy własnych butów. Tylko tyle. Poza tym niewiele mnie obchodziło, co głupcy wypisywali na murach. Obchodziło mnie to, co myśleli ludzie inteligentni. Człowiek, który odczytywał przyszłość, pani ojciec, był inteligentny i był bardzo blisko prawdy, pisząc o mnie. Lubił mnie nie lubić. Sześć miesięcy później, jesienią siedemdziesiątego piątego, odważył się napisać, że reprezentuję tych, którzy stawiali na wyłączenie tamtej pieśni, pieśni, która dała początek rewolucji w siedemdziesiątym czwartym, odgłos kroków, którymi zaczyna się pieśń, powolny marsz, wiejski chór śpiewający o pewnym drzewie... – I wtedy gospodarz spojrzał bezradnie na Boba Petersona. – Jaki miała tytuł ta piosenka, Bob? Ten wolny marsz, Bob? Zaczynała się od odgłosu kroków.

Jakich kroków?

.....