Реклама. ООО «ЛитРес», ИНН: 7719571260.
цітры
эпізод 1
нарэзка
25-ты кадр
эпізод 2
замалёўка
эпізод 3
эпізод 4
эпізод 5
эпізод 6
эпізод 7
эпізод 8
25-ты кадр
эпізод 9
25-ты кадр
эпізод 10
25-ты кадр
эпізод 11
эпізод 12
эпізод 13
25-ты кадр
эпізод 14
эпізод 15
наезд
эпізод 16
эпізод 17
25-ты кадр
эпізод 18
эпізод 19
рэверс
рэтраспекцыя
25-ты кадр
эпізод 20
наезд
эпізод 21
эпізод 22
нарэзка
прытча
эпізод 23
25-ты кадр
эпізод 24
эпізод 25
наезд
эпізод 26
нарэзка
эпізод 27
25-ты кадр
эпізод 28
эпізод 29
эпізод 30
эпізод 31
эпізод 32
эпізод 33
25-ты кадр
эпізод 34
25-ты кадр
эпізод 35
нарэзка
наезд
эпізод 36
эпізод 37
наезд
эпізод 38
эпізод 39
25-ты кадр
нарэзка
эпізод 40
эпізод 41
эпізод 42
кода
post scriptum
цітры
Вінсэнт СУМІЦКІ
«Ну і навошта? Дзеля чаго? Чаму кожны, каму «свярбіць ягоная энергія», імкнецца выплюхнуць яе на паперу, а яшчэ горш – на галовы ні ў чым не вінаватых чытачоў? Чаму гэты свой неўтаймоўны «сверб» ён не рэалізуе ў скульптуры, матэматыцы, геаграфіі, складанні камп’ютарных праграмаў ці мікрабіялагічных даследаваннях? Не трэба прыладаў, акрамя аркуша ды асадкі?.. Няма таленту да іншага? А чаму кожны лічыць, што ў яго ёсць талент менавіта да пісання? Можа, тут лягчэй схаваць гэты талент… ці яго адсутнасць – не так навідавоку. Зрыфмаваў што-нішто, абвесціў сябе канцэптуалістам, загарадзіўся шыльдай з мудрагелістым назовам – і вось табе: крытэрыяў для творцы не існуе, усё новае спачатку ганіцца, не прымаецца, урэшце – час пакажа… I вось вам новаспечаны творца. А ўжо калі піша сяк-так па-беларуску – шчыра вітаем! Не, на пэўным этапе развіцця грамадства, ягонай свядомасці такая масавасць – нават вельмі добра. Народ асвойвае мову, абжывае яе, далучаецца да агульнанацыянальнага духоўнага вопыту, няхай творыць на добрае здароўечка. Урэшце, такія ўсплёскі актыўнасці народнай свядомасці давалі краіне выдатных творцаў. Аднак у ачмурэнні жаданнем навізны можна стварыць Малятку Цахеса. Тут згадваецца гісторыя, апісаная Куртам Ванэгутам. Ягоны бацька з сябрамі паехаў на паляванне. Вядома ж, трэба было некаму кухарыць, прычым па пэўным правіле: калі тваю ежу хваляць, ты павінен гатаваць і надалей. Кухарыў бацька, і заўсёды стравамі ўсе былі задаволеныя, бо, канешне, ніхто не хацеў гэтым займацца і губляць свой час. Тады бацьку тое абрыдла. Ён пайшоў у лес, знайшоў вялізную ласіную кучу, сабраў яе. Наляпіў катлетаў, падсмажыў іх на машынным масле і пачаў чакаць сяброў. Яны прыйшлі галодныя, з вясёлай гаманою, паціраючы рукі: «Ну што тутака ў нас смачненькага?» Пакаштаваўшы, адзін сябра мовіў: «Гэта падобна да ласінага дзярма, смажанага на машынным масле… Але нічога, смачна, досыць смачна!» – «Смачна, смачна», – адгукнуліся іншыя… Урэшце свой «сверб» можна задаволіць (як робіць тое адзін мой знаёмы паэт) у «храме самотнага роздуму», чытаючы томік Багдановіча, і, сцвярджальна спусціўшы ваду, урачыста агучыць надпіс на сцяне: «Усё ўдалося!»
.....
Аднекуль пачуўся храп і соннае чмоканне. Анцік перагнуўся праз стол.
– А-а, гэта ты, рыба-прыліпала!
.....