Siostra Felicja

Отрывок из книги

Maciej Roman Wierzbiński

Pytanie to, niby minorowy leitmotiv, wplatała się co chwila w mgliste, zygzakowe przędze rojeń pana Andrzeja, które snuły się i snuły z najtaj niejszych głębin serca, z odległej epoki jego życia, ciężkie, skłębione, załzawione, jak zwały chmur deszczowych, czołgających się po ołowianej kopule jesiennego nieba.

.....

Gdy znikły mu z przed oczu śnieżne mury kościoła Montmartre i wierzchołek wieży Eiffla, szybko zaczęły zacierać się kontury osób, z któremi przestawał, gasła pamięć świateł wielkomiejskich, zamierało wczoraj bez cienia żalu, a powstawały inne, zupełnie inne obrazy, które, snadz magiczny wpływ wywierając, wywiodły go z Paryża na smutne, niby wieczystą jesienią nakryte, pola wielkopolskie, z któremi niewiele go łączyło.

Łączyło go jednak wspomnienie...

.....