Читать книгу Тұранның бір бауында - Мағжан Жұмабаев - Страница 1

Ай туды, күңгірт кеш еді, алтын табақ,

Ару ғой Ай дегенің алтын қабақ.

Жүзінен сол сұлудың нұр төгілді,

Жапырақ – суда ойнаған алтын шапақ.

Жапырақ сәуле сүйіп дірілдеген,

Жел шіркін жаны күйіп күбірлеген.

Жерде су сылдыр қағып сүйінгендей,

Кей кезде күйік кернеп күрілдеген.

Ай қалқыды, сәуле аспаннан сорғалады,

Ағаштар ерке арудай ырғалады,

Арудың аққу мойны бұрылғанда,

Жұлдыздай жарқ-жұрқ етіп сырғалары.

Бөрік киген бұйра сеңсең қара ағашы,

Алқызыл алқа киер алма ағашы.

Бөленген сары алтынға тапал інжу,

Басына ақық сепкен тағалшасы.

Шиесі мөлтілдеген маржан екен,

Маржаны жерде жатар арзан екен.

Жамбыдай жақұты көп анар байғұс,

Тырбиып неліктен ол азған екен!?

Тізілген түйме меруерт тұтқа таптап,

Жандардай жарқыраған тәп-тәтті тап.

Жас өрік ай нұрында ақ алтындай,

Жас үзім – зүбәржаттан тізген шашақ.