Читать книгу Оқжетпестің қиясында - Мағжан Жұмабаев - Страница 1

Арқада Бурабайға жер жетпейді,

Басқа жер ойды ондай тербетпейді.

Бурабайдың көлі мен Көкшетауды

Көрмесең, көкіректен шер кетпейді.

Қиясымен бұлт құшқан Оқжетпестей

Басқа тау ойды аспанға өрлетпейді.

Арқада Бурабайға жер жетпесе,

Алашта Кенекеме ер жетпейді.

Көкшеде күңіренген Кенем қайда?!

Дариға, жүрегімді дерт өртейді.

Көкшені күндіз-түні мұнар басқан,

Қап-қара бұлттармен құшақтасқан.

Алдында бұйра жалды бөлек тау тұр,

Көкшеге қосылмаққа қойнын ашқан.

Мөп-мөлдір, дөп-дөңгелек көл ортада,

Жел ойнап, ақ бетіне меруерт шашқан.

Сол көлдің жағасында Оқжетпес бар,

Жасаған мұнарадай құйып тастан.

Найзадай Оқжестпестің қиясына

Жалғыз-ақ Кенекем ғой қадам басқан.

Алашта талай-талай ерлер өткен,

Ерлерде Кенекеме кім бар жеткен?

Сүйремей елін өрге, көрге сүйреп,

Ер емес, «ершіктер» ол елді еңіреткен.

Жалғыз-ақ Кенекем ғой қайрат қылған,

Қазақты құтқарам деп қалың өрттен…

Бір кезде Кенекемді ойлар билеп,

Бір өзі Бурабайды кезіп кеткен,

Артында Оқжетпестің үңгір тау бар,

Сол тауда бірнеше күн мекен еткен.

Бір түні тым құтырып жел ойнайды,

Жынды жел қатты сақ-сақ күле ойнайды.

Бетінен жел кеп сүйіп алғаннан соң,

Көбіктеніп күлегеш көл ойнайды.

Сол түні сонау үңгір тау ішінде