Читать книгу Әйел - Мағжан Жұмабаев - Страница 1

Қылмыстан жазып Тәңіріге,

Қарсы келіп әміріне,

                    Қуылды Адам жұмақтан.

«Қайт,– деген,– қара жеріңе,

Бесігіңе, көріңе!» –

                    Бұйрық болды бір хақтан.

Батпас жарық күні жоқ,

Періштелер үні жоқ,

                    Айнала – өлім тып-тыныш.

Өткелсіз биік тауы бар,

Есепсіз түрлі жауы бар,

                    Қараңғы көрдей қорқыныш.

Жерге түсті жалаңаш,

Көңілде – қасірет, көзде – жас,

                    «Кеш, Тәңірі!» – деп сұрады.

Қорықты ма қатты жазадан,

Алда құр жалғыз азадан,