Читать книгу Берниязға - Мағжан Жұмабаев - Страница 1

Өмір – дала, ақын – бала қаңғырған,

Жан сусынын көз жасымен қандырған.

Ақын – бөбек, өмір – көбік, тылсым-ды

Ойнап, арбап, бөбекті естен тандырған.

Күңіренеді кеңес айтып қария,

Әлдеқайда жер шетінде дария:

Тұңғиықтың түбі толған тамаша,

Дарияның сыры жоқ қой жария.

Дарияның астында – алпыс ақ отау,

Ақ отаулар алтын уық, жібек бау.

Отау сайын судай сұлу толқын шаш,

Толқын тербеп: «Әлди, әлди!» – дейді бау.

Әлди, әлди, тербеледі ордалар,

Ордаларда өңшең сұлу ән салар.