Читать книгу Түн еді - Мағжан Жұмабаев - Страница 1

Түн еді. Көкте қаптап бұлт тұрды,

Жел жылап, долы дауыл ұлып тұрды.

Секіріп сары шаш шайтан, жындар билеп,

Әлдекім сылқ-сылқ қана күліп тұрды.

Жапан түз, отсыз, сусыз бетпақ шөлде,

Жын-шайтан мекен еткен тағы жерде

Жас бала. Жолдасым жоқ, жапа-жалғыз

Мен келе жаттым батып қанды терге.

Көзімнен жас ақпады – қандар ақты,

Табанды тілгіледі тастар қатты.

Қарқылдап қиқу салып қарға-құзғын,

Жалпылдап жүрегімді шоқып жатты.

Шашымды жұлды әлдекім талдап-талдап,

Ыстық жас домалады көзден парлап.

Есіркеген жалғыз жан болды ма? Жоқ!

Жыладым жапан түзде жалғыз зарлап.

Әлдекім: «Тәйт! Шығарма үнің!– деді,–