Отрывок из книги
Émile Zola
Gepubliceerd door Good Press, 2022
.....
En Pierre eindigde zijn boek met een hartstochtelijke evocatie van het nieuwe Rome, het geestelijke Rome, dat weldra heerschen zou over de verzoende, in een nieuwe gouden eeuw als broeders vereenigde volkeren. Hij zag daarin zelfs het einde van het bijgeloof in, hij had, zonder echter de dogma’s direct aan te vallen, zich in zijn dweperij zoozeer vergeten, dat hij van een uitgebreid, van alle ceremoniën bevrijd, geheel in de bevrediging der naastenliefde opgaand, religieus gevoel droomde. Nog gewond door zijn reis naar Lourdes, had hij toegegeven aan den drang, om zijn hart te bevredigen. Was dat zoo krasse bijgeloof van Lourdes niet het afschuwlijke symptoom van een tijdvak van al te groot lijden? Den dag, dat het Evangelie over de geheele wereld verbreid en in toepassing gebracht zou worden, zouden de lijdenden niet meer zoo ver en onder zoo tragische omstandigheden een illusoiren troost gaan zoeken, zeker als zij van af dat oogenblik zouden zijn thuis hulp te vinden, getroost en genezen te worden.
Te Lourdes had men een zondige verdraaiing van het lot, een voortdurende reden tot strijd, die aan God deed twijfelen, maar in de echt-Christelijke maatschappij van morgen verdwijnen zou. O, deze christelijke maatschappij, deze christelijke gemeenschap; het zwaartepunt van het geheele boek lag in het vurige verlangen naar de komst daarvan! O, mocht de tijd gauw komen, dat het Christendom weer de godsdienst van gerechtigheid en waarheid worden zou, die het vroeger geweest was, voor het zich had laten veroveren door de machtigen en rijken! De tijd, dat de kleinen en armen regeerden, de aardsche goederen onderling deelden en slechts gehoorzaamden aan de alles gelijk makende wet van den arbeid! De tijd, dat de paus alleen aan het hoofd van de federatie der volkeren staan zou, als een vredesvorst, wiens eenige en eenvoudige roeping was de regel der moraal, de band van liefde en barmhartigheid te zijn, die alle wezens samenbindt. Was dat niet de aanstaande verwezenlijking van Christus’ beloften. De tijden zouden in vervulling gaan, de burgerlijke maatschappij en de religieuse maatschappij zouden elkaar zóó volkomen dekken, dat zij er slechts één zouden vormen. Dat zou de door alle propheten voorspelde eeuw van triomf en geluk zijn: geen strijd meer, geen antagonisme tusschen lichaam en ziel, een wonderbaar evenwicht, dat de zonde zou dooden, dat op aarde het koninkrijk Gods brengen zou. Het nieuwe Rome, het centrum der wereld, dat aan de wereld den nieuwen godsdienst gaf!
.....
