Рыбін горад

Оглавление

Наталка Бабіна. Рыбін горад

Гісторыя з чортам

Кацілася торба

Норы ў часе

Страдчэ, Любча ды Дабрацічы

Вэлкам у Дабрацічы

Вэлкам у нашу паліфанію

Каханне і ўдача Геніка Уругвайца

Ноч пасля дажджу

Чорнае балота

Чужая смерць

І бранілся непотребно, ібо бысть упоен владою…

Першае знаёмства з Кукалем Іванам Мітрычам

То ніц!

Цяпер я знаю, як бывае…

Ты нас да шчасця вядзі ўпярод…

Называй рэчы сваімі імёнамі

Я адчуваю сябе старой

Брэст – Уладава

Родная сястра і два вакзалы

Аксанкі няма дома

А навошта ты?

Іншая душа

Мадам суседка

Чырвоная марынарачка

Пахне чалавекам

Кола

Наганяй ад Вайцяшонак

Вы не выйграеце вашых выбараў

Прывітанне ад Тараса Слёзкі

На мяжы і за мяжой

Не ўсе бумерангі выбіраюць свабоду

У засядцы

Саша ды Дзіма робяць сваю работу

З Амерыкі з тугою

Лепш кланяцца сваёй дупе…

Няма калінавай рагаткі

Смерць не пакідае Дабрацічы

Даем слова ўсім

Зноў выручыла крывавая шматка

Рак

Пастка для асы

Рыбін горад

Яшчэ адзін указ

Вар’ятка Грэта на маршы

Што такое лекавыя расліны ў Дабрацічах

Хана бобіку

Па гары хаджу, сонца не бачу

Да далёкіх дамкоў дачнага…

Не атрымала аўтограф

Пятае дзіця Макрыні

Розныя гатункі жонак на «Княжай ладдзі»

Пры святле месяца

Новы кліент Сотбі

Пераствораны свет, і кто то ест сатана

Дзень Х

1015 слоў

Отрывок из книги

Быў час, калі мяне страшэнна мучыў чорт. Ён цягаўся да мяне амаль штодня. У мяне былі пэўныя метады, каб прагнаць яго, але гэты без меры настойлівы экзэмпляр – нават істотай чорта не назавеш – вяртаўся і вяртаўся, выскокваў зноў і зноў у самы нечаканы час, у самых нечаканых месцах. Лысы, агідны. Брр… Паколькі на коне стаяла не больш не менш, як мая несмяротная душа, я жыла ў пастаянным напружанні. Кожную хвіліну чакаць пекла, якое можа адкрыцца пад вечкам рондаля, або за люстэркам, або пад паверхняй вады ў ванне – гэта страшна. Хто меў справу з чортам, той разумее, пра што я. Страх паралізаваў мае сілы. І вось аднойчы, зноў-такі зусім неспадзявана для сябе, я расправілася з чортам раз і назаўсёды. Вынайшла сродак. Магу параіць кожнаму. Дакладней, кожнай. Помню, стаяў вечар цяжкага душнага дня. Заматаная і запараная, я прыцяглася дадому з горада. Сцягнула сукенку, садрала валоглыя на ступаках панчошкі. Духата стомы мяшалася з духатой цела цяжкой бабы, я адчувала гэта, і, выцягнуўшы зпад сябе крывавы падклад, пайшла з пакоя ў ванную, каб залезці пад душ. І тут, у цёмным калідоры, зза рога на мяне выскачыў чорт. Ён спадзяваўся на нечаканасць, але яна ж згубіла яго самога. Менавіта ад нечаканасці, не думаючы, я пляснула яго крывавай шматкай – а цякло з мяне тады, як з рукава – па лысым чэрапе, аж пырснулі на белыя шпалеры цёмначырвоныя кропелькі. І яшчэ раз, і яшчэ, і яшчэ. Ударыўшы першы раз адрухова, я цяпер малаціла хуткахутка, з усёй нянавісцю, што так доўга назапашвалася ў маёй душы: «Згінь, згінь, згінь, нячыстая сіла!» І ён згінуў. Завішчаў і прапаў. І больш ніколі не прыходзіў.

Так я і дасюль не ведаю: ці то кроў месячных такая памоцная супраць чарцей, ці то засаромеўся ён таго, што спалохаўся смяротнай…

.....

Я выскачыла замуж яшчэ студэнткай (Бог ты мой, калі ж прамінула жыццё!?). Муж заняўся бізнэсам, у нас з’явілася кватэра ў Менску, зачараванае кола на кухні і ў гасцёўні круціла мяне, пакуль я не пачула дыягназ: «У вас никогда не будет детей». Сямнаццаць год таму.

«У вашых апавяданнях спрэс крайнасці, – сказаў мне нядаўна Дынько. – Француз прыязджае вывучаць нашых дачнікаў, і яго забіваюць на сметніку! Ці праўдападобна гэта?» Ці праўдападобна, калі саладжавыя пахі смажанага, і прахалодны пах бялізны ў шафе, і свет таршэра вечарам, і нашмараваныя лісты манстэры – усё раптам, у імгненне губляе сэнс ад гэтых шасці словаў: смоква бясплодная, зярняты на камені – і твар Антона, апушчаны долу разгублены твар.

.....