Беларусалім. Кніга першая. Золак

Отрывок из книги

Па-над гатэлем “Беларусь” задрыжэла халодная зорка. Ледзь бачная кропля сьвятла. Сьлязінка ў прадоньні.

Чалавек у чорным сьпінжаку, які стаяў на Траецкім мосьце празь Сьвіслач, плюнуў уніз. Маленькі згустак цяпла аддзяліўся ад цела і праз імгненьне пацалаваў цемру.

.....

І сэрца, зь ціхім говарам айчыма, з мудрай усьмешкай доктара Альберта, зь белай яблынявай квеценьню Заслаўя і аблокамі па-над Менскім морам – і розум, з усімі разьлікамі, дэйламі карнэгі, планамі ды пантамі, і усё прамёрзлае да касьцей цела, якое калісьці столькі хацела, – хай зьбяруць усё, што сашкрабецца з асфальту, бампера ды бліскучага радыятара, у печ крэматорыя, у вагонь непагасны, і зачыняць чорнай засаўкай.

І быў жаль, сьляпушчы, пякучы, да пранізьлівай насалоды жаль – ён, апошні Белазор, астатняя надзея Беларусі, які не рабіў нічога благога, геній і прыгажун… Бах! – рассадзіць сябе стопудовым молатам машыны ў самым цэнтры беларускай гісторыі.

.....