Korporacja Kościół

Отрывок из книги

Siedzę w galerii handlowej. Z głośników płynie muzyka od czasu do czasu przerywana reklamami. Wokół obojętni ludzie, jeszcze nie tłum, bo za wcześnie. A ja siedzę i zaczynam pisać być może najważniejszą książkę mojego życia. Odpowiada mi ta obojętność. Nikogo nie obchodzi, kim jestem ani co tu robię. Mogę sobie siedzieć i klikać w klawiaturę. Robię swoje i nikomu nie przeszkadzam. W jakimś sensie tak jak w czasach, które nazywam „poprzednimi”. Choć wtedy w niektórych momentach wydawało mi się, że jestem naprawdę potrzebny. I to mnie – między innymi – w księżostwie trzymało. Pamiętam taką sytuację, kiedy jechałem sam do Warszawy. Byłem bardzo zmęczony, choć jeszcze nie przysypiałem. Zacząłem myśleć, co by było, gdybym się teraz zabił. Spróbowałem sobie wyobrazić swój pogrzeb. Zobaczyłem twarze osób, które wtedy wydawały mi się bliskie. I nagle zacząłem się modlić, żeby wrócić bezpiecznie, bo przecież „tylu ludziom jestem potrzebny”. To złudzenie, które wtedy we mnie zakiełkowało, trwało potem bardzo długo i bardzo długo nie pozwalało mi się uwolnić. Dawało mi wyjątkowo silną potrzebę bycia lojalnym wobec korporacji, której poświęciłem życie. Korporacji, która to życie prawie zniszczyła. Korporacji, której wtedy bym tym słowem raczej nie określił. Którą wszyscy znają. Korporacji „Kościół rzymskokatolicki”.

Pisząc, często zastanawiam się, jak ten czy ów zareaguje na to, co przeczyta. To się po prostu tak jakoś samo narzuca. Zaraz potem jednak dociera do mnie, że w większości wypadków reakcją będzie po prostu wyparcie lub zlekceważenie, może trochę agresji. Ale nie łudzę się, że ta książka wywoła jakieś gwałtowne przemiany lub rewolucję w KRK. Chrystus podsumował tę kwestię następująco: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś zmartwychwstał, nie uwierzą” (Łk 16:31) . To prawda, że w ostatnim czasie pojawia się coraz więcej książek i artykułów na ten temat. A to o księżach i ich przewinieniach, a to o cicho odchodzących zakonnicach (niezła książka), a to o celibacie (za i przeciw). Są też paszkwile, typu Byłem księdzem, które poza obrzydzeniem i gniewem nic nie wnoszą. Tak, im więcej czytam, tym bardziej dochodzę do wniosku, że łatwo mówić o objawach, piętnować przestępstwa. Łatwo pisać sensacyjnie. Ale jakoś nie wydaje mi się, żeby ktoś w ogóle chciał dotrzeć do przyczyn. Tych prawdziwych. Albo zatrzymujemy się na moralnym potępieniu księży gwałcących dzieci (i to potępienie jest jak najbardziej słuszne), albo analizujemy (ostatnio często na podstawie anonimowych ankiet), ilu z duchownych ma „babę”, oburzamy się, dyskutujemy na temat wierności (bądź niewierności) złożonym przysięgom, a tutaj trzeba by dojść do sedna i wreszcie nazwać przyczyny. Dlaczego? Ano dlatego, że trzeba by powiedzieć, że przyczyną problemów KRK jest on sam. Zanegować wszystko od podstaw, a raczej do podstaw i stwierdzić, że KRK to w ogóle nie jest Kościół, a z chrześcijaństwem takim, jakiego chciał Jezus Chrystus, łączą go tylko pozory. Czytałem na ten temat sporo artykułów, przede wszystkim z kręgu Kościołów protestanckich czy ewangelikalnych, ale tam podchodzi się do tematu religijnie, udowadniając na przykład, że Kościół rzymskokatolicki to „Wielka Nierządnica”, „Wielki Babilon”. I pewnie jest to po części prawda, choć zazwyczaj ogrom trudnych emocji zaburza logikę. Ja jestem przekonany, że KRK to sprawnie funkcjonująca korporacja i wszystko, co się tam dzieje, podlega regułom korporacyjnym. Chciałbym tego w swojej książce dowieść.

.....

O korporelacjach

„O, cześć wam, panowie, książęta, prałaci”

.....